Hoxe visitamos a cidade. Cando baixamos do coche a miña nena, erguendo moito a cabeza e sinalando para o alto co índice, dixo: "Mira, que alto! É un castelo!". Téñovos que dicir que na cidade á que fomos non hai castelos nin fortalezas nin construcción singular algunha. Estábase a referir, simplemente, ós edificios de pisos onde vive a maioría e o común dos cidadáns: sete pisos como moito, adosados en ringleiras interminábeis ata construír unha mazá de edificios; e máis adiante, outra mazá exactamente igual á primeira. Algo normal, vamos. O que ocorre é que esta miña filla ten a sorte de vivir nunha vila onde as alturas están reguladas, onde se coida que os edificios respecten o contorno no que están inseridos, onde o caos urbanístico aínda non se fixo dono e señor. Claro que un lugar coma este é difícil de atopar en Galiza. Hoxe a cidade pareceulle un escenario medieval, con castelos e todo. Cada día teño máis claro que as cidades non son lugares para vivir, e menos para criar nenos. Ao fin e ao cabo as cidades naceron ao redor do mercado, zoco, feira: onde uns venden e outros compran. Seguen a ser iso, mais por unha estrana razón hai moita xente que non se imaxina vivindo fóra delas e mesmo lle ten medo ao espazo baleiro de formigón.
Nós imos á cidade de cando en vez, e sempre nos resulta sorprendente. Pero marchamos contentos para a casa ao solpór, que dende alí non se pode ver. A miña filla quere ver o sol cando vai durmir, que é o sinal de se recoller. Como se ía orientar senón?
No hay comentarios:
Publicar un comentario