Alonxámonos daquel que fomos e alonxámonos daqueles cos que camiñamos. O tempo e o espazo fan de barreira xa infranqueable. Virámolos ollos para atrás e aínda ecoan as voces, as gargalladas, os xestos graves, as toscas caricias. Ficamos alí aínda un pouco, coma quen busca acougo e protección, mais xa non hai. Só queda o baleiro, a escuridade, o silencio total.
O vento zoa nas árbores, iso é o único que permanece. Os elementos xuran non ter visto nada de todo canto aseguramos ter vivido. Móllanse a terra e as follas secas coas bágoas quentes e salgadas.
Nada queda, nada permanece. Tempus fugit.
No fondal do Mostronovo fican asulagados tódolos recordos, tódalas ilusións e tódalas certezas. No fondal húmido e mouro dese monte fican enterradas tamén miñas pantasmas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario