A miúdo os meus desexos conseguen tapar por uns momentos a realidade e de novo vénme acompañar, a calquera hora do día. Intercambiamos impresións e opinións sobre calquera tema e todo arredor adopta unha apariencia de normalidade. Podemos seguir así ata dez ou quince minutos, en que volvo lembrar que en realidade ela está morta e eu viva, pero moi soa.
Pola noite abrázame por detrás en posición fetal, e eu sinto a súa respiración pesada e o seu olor corporal. Síntome tan protexida e querida que quedo durmida enseguida. Se se me enfriaron os pés, ela recoméndame sempre que estire as pernas e así circulará mellor o sangue, levando quentura alí onde hai friaxe; se non podo durmir, suxíreme que me quede moi quediña e caladiña, agardando polo sono. Así acordo á mañá seguinte, na mesma posición, e ela está de brincadeira, un pouco antes de se ter que erguer: faime rabiar, porque eu teño moito sono e ningún senso do humor a esas horas da mañá, pero segue, inclemente, a buscarme as cóxegas, e atópaas: ríome a cachón.
Os máis dos días teño que ir soa para a cama, e non consigo durmir coa friaxe dos pés e a ausencia da outra respiración profunda. E síntome tan triste...`
Eramos tan felices naquela miña infancia e na súa maternidade... Ela dicíalle á xente que estábamos "amoradas", que era a miña pobre realización do verbo namorar, e eu miraba ao chan avergoñada pola miña debilidade afectiva. Pero é verdade, estabamos amoradas.
A miúdo os meus desexos tapan a realidade: eu voo ao paraíso e ela volta á terra; e atopámonos a medio camiño.
No hay comentarios:
Publicar un comentario