"Cortinas Asasinas" ( para Mónica )

Unha doce sensación de sono íase apoderando dela mentras engulía a ensalada e o filete coa voracidade propia dos luns ás tres da tarde. Xusto eran as tres da tarde e decidiu que o sono superaba á fame, así que deixou o xantar a medio comer ; garfo, coitelo e prato agardarían o seu momento para logo da tan desexada sesta.

Subiu os chanzos da escaleira de dous en dous; ollou brevemente o cadro de Maruxa Mallo pendurado no alto da escadaría e decidiu que hoxe lle parecía máis fermoso cá ontes: acertara na escolla.

Silandeira coma un gato, deixouse escorregar suavemente entre a porta entreaberta do seu cuarto, por non espertar os nenos que durmían profundamente a esa hora. Enganchóuselle a camisola no picaporte, e con grande estrondo, conseguíu liberarse. Blasfemou mentalmente: "Mecágonaputa!"

Fechou a porta agardando que o barullo non tivese espertado os nenos, espiuse e meteuse baixo o edredón de plumas ao tempo que se apiadou dos pobres gansos ós que lles foran arrancadas en vivo; xa non tiña remedio a cousa, así que decidiu que a mellor maneira de homenaxalos era tapándose ben con elas.

Xa collera a posturiña ideal e estaba a punto de se durmir, cando cometeu o erro máis grande do día, e da súa vida: pasou os dedos polo queixo. Apercibiuse da existencia alí dun pelo duro, deses que saen cada vez máis ca idade. Ignorouno e tentou continuar adentrándose nos dominios oníricos de Morfeo, mais deu en pensar no seu aniversario: xa estaba moi preto e este ano caía en bo día para podelo celebrar... Celebrar que? Que se estaba a facer vella? Que nos seus beizos xa lucía un código de barras? Que cada vez tiña máis pelos duros e negros polo queixo e polo colo e que, aínda por riba, cada vez vía peor para poder sacalos cas pinzas? Non, non, este ano non celebraría nada.

Volveu pasar as xemas dos dedos polo queixo: seguía alí. Tentou durmir, mais seguía alí, e ao peor máis tarde xa non daría con el. Agora polo menos tíñao identificado: se se erguía e o arrancaba sería unha victoria máis ao paso do tempo, e unha barba menos.

Virouse para o outro lado, fuxindo da idea, e tentou durmir.

De súpeto, aquel pelo adquiriu tres dimensións na súa cabeza: era longo, groso e abrírase camiño ameazadoramente a traveso da pel...

Espertou do mal sono. ""Isto rematou!", pensou. Ergueuse da cama e foi dilixente a coller o espello de aumento e as pinzas coas que cercenaría con precisión de ciruxán aquel pelo infernal.

O sol brillaba naquela tarde, así que sería sinxelo dar con el e rematar co pesadelo. Sen apartar moito as cortinas, sentou na banqueta que había á beira da xanela...

O destino preséntasenos ás veces de súpeto e de xeito absurdo; o destino é o resultado do entramado da tea que tecemos aos poucos, cos fíos das nosas decisións. O destino, cando se combina cos colocadores de barras de cortinas chapuceiros, dá como resultado a Traxedia.

O último en que pensou foi nos malditos incompetentes colocadores de cortinas daquela tenda portuguesa de Valença do Minho: Caco de Ouro. A chapuza feita realidade, xunto coa lei da gravidade fixeron alianza, ese último día da súa vida, cun destino sarcástico e cruel.

O golpe na cabeza foi certeiro e a barra de aceiro precipitouse ó chan de madeira logo de ter rematado coa vida dunha muller brillante, preocupada, iso si, nos últimos tempos polo seu lento envellecer e polas súas enrugas e pelos faciais.

Non digo eu que aquela barra aceirada das cortinas non fose caer noutro momento calquera, mais aproveitou para facelo xusto cando maior dano podía facer. Por iso, dende que aquilo aconteceu, na miña casa non quero cortinas, nin barras, nin nada que teña que ser pendurado nas alturas. Por se for o caso...