Que tristes e faltos de esperanza ficamos sen vostede, don José! Neste mundo convulso o común dos mortais andamos á procura de guías ideolóxicos, de exemplos a seguir e espellos nos que nos mirar, agora un pouco máis orfos e desorientados, renovamos o noso compromiso cos valores que vostede representa.lunes, 21 de junio de 2010
"Saramago ou o espello no que mirarnos"
Que tristes e faltos de esperanza ficamos sen vostede, don José! Neste mundo convulso o común dos mortais andamos á procura de guías ideolóxicos, de exemplos a seguir e espellos nos que nos mirar, agora un pouco máis orfos e desorientados, renovamos o noso compromiso cos valores que vostede representa.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentario:
bueno, non creo que debamos lamentarnos, queda a súa obra. él era quen tiña que bregar coa súa decadencia física que lle facía sufrir... se as persoas que coñecemos e admiramos as recordamos mentres nós vivimos, aqueles e aquelas que deixan unha pegada no mundo hanse recordar por máis xeracións, pode que incluso por centos de anos ¿non si? m´´ais... qué é iso para a Vida? nada. un lóstrego. ninguén é recordado para sempre. Non permanecen nin as ideas, por non permanecer non permanecerá nin a raza humana, ché. A mín dame pena de él, coma conxénere, ou sexa que seguramente é que me da pena de mín. (Hoxe estou que desbordo de instantaneidade, a vida non vai máis alá de mañá, ou... quizá pasado mañá; así que... )
Publicar un comentario