O primeiro vilancico en galego do que temos constancia, ‘Deus nace galego’, foi cantado en Portugal en 1637. Parece ser que a ‘moda’ da cantiga de Nadal galega pasaría da mitra compostelana á Corte de Madrid, e de alí a Portugal no tempo de Xoán IV. A música das pezas estaría inspirada en ritmos como a muiñeira ou a alborada.
É unha cantiga moi sinxela, normalmente lírica e chea de tenrura, pero moitas veces susceptible de dobres leituras. Adoita ser común unha chamada á fraternidade arredor do presebe:
Arrolo:
É unha panxoliña de temática concreta, o arrolo do neno recén nacido.
Aguinaldos:
Caracterízanse polo seu sarcasmo e enxeño. A petición do aguinaldo sempre é irónica e ás veces desafíase a xenerosidade dos veciños.
Romances:
Distínguense do resto dos cantos de Nadal polo seu carácter descritivo. Case sempre relatan a historia previa ao Nacemento do neno.
Aninovos ou Xaneiras:
Cántanse no primeiro de ano e agochan supersticións e conxuros, por estar vencellados ás festas do solsticio.
Manoeles:
Están moi vencellados aos anteriores, tamén se cantan o primeiro de ano, día de San Manuel.
Os Reises:
Son as cantigas da festividade dos Reis Magos e tamén son similares aos aguinaldos ou aninovos. Neste que reproducimos, Andrade Malde ve un auténtico meigallo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario