"A vida vaise nun camión"

A medida que cada animal era arrastrado cara á rampa do camión, ía desaparecendo o único mundo que coñecera, o seu modo de vida, tan íntimamente relacionado con aqueles animais, que os destinos duns e da outra parecían ser os mesmos. Os aterrorizados e temblorosos animais opuñan toda a súa resistencia, e só retorcéndolles o rabo e aguilloándoos na coxa coas baras, eran quen aqueles homes de facerlles subir aos camións. Unha tras outra, cada vaca presentaba a súa particular batalla, pero o resultado era sempre o mesmo, para satisfacción do xateiro, que estaba a punto de se facer con todos os animais a prezo de saldo, debido á desgraza da familia.

A Muller non vía a escena, mais imaginaba cada un dos detalles. Permanecía sentada no sillón da cociña, en completo silencio e inmóbil, coa cabeza fundida entre as súas mans e a cara quebrada pola desesperación. Os bruídos dos animais penetraban ata o máis fondo do cerebro e da alma daquela Muller que vía como en menos de media hora perdía todo o patrimonio dunha vida de sacrificio: de erguerse de madrugada e traballar sen descanso día tras día, semana tras semana e mes tras mes de longos anos de traballo para sacar adiante ás súas fillas.

A enfermidade presentárase no momento de maior harmonía, no de maior benestar familiar. A enfermidade, a mesma que acabaría coa súa vida, sorprendeuna no momento máis inoportuno e inesperado. Á súa idade, aínda era unha muller nova: a vida ben lle podería ofrecer a satisfacción de ver consolidarse a vida de adulta da filla máis pequena, e o gusto de ver medrar ós seus netos. A vida, ás veces, amósasenos coma unha prostituta demasiado cara e con face cruel e burlona.

Non ficou máis cá angustia de se ter que ir, e se cadra, algún pensamento de alivio, que momentaneamente fixo de bálsamo para a ferida aberta.

Poucas veces asistín a un bocado de realidade tan amargo coma o dalquel día en que a miña nai tivo que ver como marchaban cara ao matadoiro cada un dos seus animais, criados e atendidos co máis exquisito dos coidados. E poucas veces quixen volver lembrar aquel momento. Hoxe acordei revivíndoo.