O outono: a costa arriba do ano. Tempo de vestir a coiraza e de resistir. Procurar a luz e o calor nas fotos do verán. As árbores ficaron feas, tristes, irrecoñecíbeis. A auga cae incesantemente, anegándoo todo. Vai frío e os vidros das xanelas están cheos de bafo. Non quero saír, prefiro ficar deitada no sofá, tapada coa manta vermella, en completo silenzo. Só o son da auga sempiterna a bater na porta, na xanela, en todas partes. O vento arranca os pétalos das miñas flores preferidas: nonas quero ver así. Non quero saír.
Non sei como está a lúa: non se ve por culpa das espesas e escuras nubes; síntome perdida, xa que preciso saber se enche ou mingua. Prefiro non saír.
Polo menos non hai insectos a voar por todas partes: o frío mátaos. Que comerán as arañas agora? Tampouco me gustan as arañas, danme noxo. Adoitaba matalas con spray tóxico, mais deixei de facelo por non contaminar o ar que eu mesma teño que respirar, e agora hai unha en cada esquina. Agardo que fiquen aí, anque non teñan para comer.
Penso en Aminatou Haidar. Ela tamén ten fillos, non sei serán pequenos ou grandes. É unha muller fermosa, de rostro delicado. Sufro pensando nos seus fillos. Todos os fillos deberan ter nai para sempre. Eu boto moitísimo de menos á miña, e xa van once anos da súa morte. Tiña motivos dabondos para se pór ela tamén en folga de fame... mais, de que lle ía servir? A ela si que habían deixala morrer. Agardo que a Aminatou non.
Á terra de Haidar é a onde fuxiron as andoriñas, escapando do frío outonal. Igual, co famoso cambio climático, chegará un día que non teñan xa necesidade de marchar, quen sabe. Será raro escoitar os seus chíos todo o ano.
Oxalá o outono e o inverno pasen axina.
Toda a vida agardando polo verán... que nunca chega.
"Cando saiamos desta!", dicía miña nai, en resposta a calqueira petición miña.
Cando saiamos desta... entraremos na seguinte, e é que o tempo é unha prisión, un ciclo que se repite. Todo na terra o é: o da auga, o das rochas...
Que cansanzo tanta repetición!
Voume tapar mellor.
E durmir.
Ata que escampe.
Á procura da neve, chegamos hoxe ao Castro Laboreiro. Mágoa que a chuvia de pola noite xa a derretera toda. Aproveitamos igualmente a viaxe para disfrutar da marabillosa paisaxe que alí se ofrece, tamén nun día frío, escuro e chuvioso coma o de hoxe. Xantamos nun dos varios restaurantes que alí hai, e atopámonos co Pai Natal repartindo presentes. Tamén valeu a pena a conversa coa dona do restaurante, quen nos contou unha longa historia de emigración e negocios emprendidos aquí e acolá, e de supervivencia económica, a cabalo entre as dúas beiras da raia. O mellor, a despedida: acariñarlle a cabeciña a unha cadela da raza local, que descansaba adurmiñada á beira do noso coche. 
