miércoles, 25 de febrero de 2009

"Tipos de Aborto Inducido"


Logo de adicar unha parte da miña vida a aprender todo sobre o que ten que ver coa fecundación, embarazo, parto e nacemento e a crianza, decidín indagar sobre outro aspecto totalmente distinto. Sei como acontecen fecundación e embarazo, e tamén coñezo o proceso de crecemento do feto, mais, que sorte lle pode tocar en caso de que a nai non queira telo?
Hoxe en día o proceso sería o seguinte: tomar a decisión, en solitario ou non, localizar na guía telefónica ou na Internet as clínicas que están autorizadas a interromper o embarazo máis cercanas e chamar solicitando unha cita. Acudir no día e hora sinalados e pasar polos trámites seguintes: consulta con xinecólogo, que fará unha ecografía para determinar se hai ou non embarazo e de que duración; consulta con psicólogo, que conversará coa muller decidida máis ou menos a abortar, para chegar á conclusión de que seguir adiante co embarazo aféctaa psíquicamente en grao suficiente como para aconsellar a interrupción.
Ata aquí todo comprendido, pero, cales son os métodos que pode utilizar o xinecólogo para liberar á muller do embarazo? Leo e copio literalmente:


Pastilla RU-416
Se trata de una píldora abortiva empleada conjuntamente con una prostaglandina, que es eficiente si se la emplea entre la primera y la tercera semana después de faltarle la primera menstruación a la madre. Por este motivo es conocida como "la píldora del día siguiente". Actúa matando de hambre al diminuto bebé, al privarlo de un elemento vital, la hormona progesterona. El aborto se produce luego de varios días de dolorosas contracciones.


Mediante Prostaglandinas
Este fármaco provoca un parto prematuro durante cualquier etapa del embarazo. Se usa para llevar a cabo el aborto a la mitad del embarazo y en las últimas etapas de éste. Su principal "complicación" es que el bebé a veces sale vivo. También puede causarle graves daños a la madre. Recientemente las prostaglandinas se han usado con la RU-486 para aumentar la "efectividad" de éstas.


Por "D & X" a las 32 semanas
Este es el método más espantoso de todos, también es conocido como nacimiento parcial. Suele hacerse cuando el bebé se encuentra muy próximo de su nacimiento Después de haber dilatado el cuello uterino durante tres días y guiándose por la ecografía, el abortista introduce unas pinzas y agarra con ellas una piernecita, después la otra, seguida del cuerpo, hasta llegar a los hombros y brazos del bebé. Así extrae parcialmente el cuerpo del bebé, como si éste fuera nacer, salvo que deja la cabeza dentro del útero. Como la cabeza es demasiado grande para ser extraída intacta; el abortista, entierra unas tijeras en la base del cráneo del bebé que está vivo, y las abre para ampliar el orificio. Entonces inserta un catéter y extrae el cerebro mediante succión. Este procedimiento hace que el bebé muera y que su cabeza se desplome. A continuación extrae a la criatura y le corta la placenta.


Por Succión
Se inserta en el útero un tubo hueco que tiene un borde afilado. Una fuerte succión (28 veces más fuerte que la de una aspiradora casera) despedaza el cuerpo del bebé que se está desarrollando, así como la placenta y absorbe "el producto del embarazo" (o sea el bebé), depositándolo después en un balde. El abortista introduce luego una pinza para extraer el cráneo, que suele no salir por el tubo de succión. Algunas veces las partes más pequeñas del cuerpo del bebé pueden identificarse. Casi el 95% de los abortos en los países desarrollados se realizan de esta forma.


Por Dilatación y Curetaje
En este método se utiliza una cureta o cuchillo provisto de una cucharilla filosa en la punta con la cual se va cortando al bebé en pedazos con el fin de facilitar su extracción por el cuello de la matriz. .Durante el segundo y el tercer trimestre del embarazo el bebé es ya demasiado grande para extraerlo por succión; entonces se utiliza el método llamado por dilatación y curetaje. La cureta se emplea para desmembrar al bebé, sacándose luego en pedazos con ayuda de los fórceps. Este método está convirtiéndose en el más usual.


Por Operación Cesárea
Este método es exactamente igual que una operación cesárea hasta que se corta el cordón umbilical, salvo que en vez de cuidar al niño extraído se le deja morir. La cesárea no tiene el objeto de salvar al bebé sino de matarlo.


Por envenenamiento salino
Se extrae el líquido amniótico dentro de la bolsa que protege al bebé. Se introduce una larga aguja a través del abdomen de la madre, hasta la bolsa amniótica y se inyecta en su lugar una solución salina concentrada. El bebé ingiere esta solución que le producirá la muerte 12 horas más tarde por envenenamiento, deshidratación, hemorragia del cerebro y de otros órganos. Esta solución salina produce quemaduras graves en la piel del bebé. Unas horas más tarde, la madre comienza "el parto" y da a luz un bebé muerto o moribundo, muchas veces en movimiento.
Este método se utiliza después de las 16 semanas de embarazo.


Aborto por parto parcial
El aborto por parto parcial comienza cuando el doctor toma con unas pinazas al bebé dentro del vientre materno.Cuando los pies del bebé están fuera del útero, el abortista lo toma con sus manos y lo saca, como si se tratara de un parto natural, pero asegurándose que salga por los pies.Cuando el bebé tiene el cuerpo fuera pero su cabeza está aún dentro del vientre materno, el abortista le atraviesa la nuca con unas tijeras.El aborto culmina cuando el abortista, mediante una sonda, succiona la masa encefálica del bebé que, durante todo el proceso, ha estado agitando su pequeño cuerpo para tratar de defenderse.




Ben, se esta información sobre os métodos de aborto se corresponde ca realidade, teño que dicir que sería bo difundila convintemente entre as mulleres antes de abortar, xa que me temo que son totalmente ignorantes sobre os procedementos e as implicacións que ten para a criatura. A píldora abortiva, combinada con prostaglandinas é o método máis utilizado cando o embarazo é inferior ás 6 semanas, e o feto é abortado normalmente no domicilio da muller, directamente na taza do water, logo dunha forte contracción uterina, mais o que se pode ver é simplemente un coágulo máis ou menos voluminoso. Outra cousa distinta é o resto de métodos de aborto. Tal como aparecen descritos, e se se corresponden ca realidade, semellan verdadeiras masacres.
Todos máis ou menos coñecemos, polo material que difundiu a National Geographic, cal é o nivel de actividade e conciencia de sí mesmo e do medio dun feto segundo se vai desenvolvendo, e somos conscientes de que dende as primeiras semanas o novo ser interactúa co seu medio tratando en todo momento de protexerse e salvagardar o seu benestar, reaccionando a tódolos estímulos, do interior e exterior. Como reaccionará a estes métodos de aborto descritos máis arriba?
Quizais non se lles estea a dar a totalidade da información sobre como é e en que consiste un aborto a quen vai voluntariamente a abortar. Para tomar unha decisión deste tipo é rigorosamente imprescindible coñecer a información para poder ser libre e decidir verdadeiramente en conciencia. Ocultar, ou deformar a realidade non fai máis libre a muller ningunha, senón ó contrario, convírtea en vítima.
Se aínda sendo coñecedora das consecuencias dun aborto, unha muller quer seguir adiante con el, penso que non hai ninguén con capacidade algunha para impedilo, mais será ela quen asuma a responsabilidade, e ninguén por ela, que é o que me temo que está a ocorrer na actualidade.






"O Hubble e as súas imaxes do Universo Profundo"

"Labor Religiosa no es hacer política, tampoco cultura de la muerte"

LABOR RELIGIOSA NO ES HACER POLÍTICA, TAMPOCO CULTURA DE LA MUERTE

Escribo como español, víctima por la traición a España, al gobierno legal, el resultante de las elecciones de 1936. Mi madre muerta y mi padre encarcelado en una casona aprovechada al efecto en mi villa asturiana y seguidamente lo trasladaron a Celanova (Ourense) donde –igual que ocurrió en otros muchos lugares-- quedó cautivo en monasterio de la iglesia que dedicaron a cárcel, en la que en 1938 ya había 1200 reclusos fieles al gobierno vencido (por las pistolas) y de esa cifra el 83 % eran asturianos. Quedé huérfano a mis cinco años de edad, niño mártir de la guerra. Mi hermana, que era la mayor de nosotros, a sus 12 años derivó en sirvienta, sin sueldo, en casa de familia con bar y hospedaje. Con mis tres hermanos, fui exiliado en hospicios, que denominaban hogares, del “Auxilio Social”, de los cuales me escapé en 1947, después de tenerme encerrado durante cerca de doce años de mi niñez y juventud, en los que, penando muchas hambres y castigos, sin disfrutar ni de un solo juguete y ni tan siquiera de un columpio, no recibí más enseñanza que la muy elemental de entonces, denominada de las cuatro reglas y todo aquello que se encontraba encerrado entre el himno Cara al Sol y el rezo Yo Pecador. Mi hermana y dos de mis hermanos, pronto murieron tuberculosos, mal por el que perduro careciendo de un pulmón, habiendo sido varias veces intervenido quirúrgicamente. No obstante a la situación de mi familia y al suplicio que el fascismo --y el catolicismo de nuestro clero, acaso temeroso de que el gobierno de 1936 le quitara prebendas repitiendo la desamortización de Mendizábal nos hicieron padecer-- dos de mis hermanos, contradictoriamente, fueron internados en seminario de estudio sacerdotal, carrera que dejaron antes de ordenarse y, al que esto escribe, lo hicieron monaguillo.

Podría explicar muchos más suplicios vividos, tal como ocurrió el hecho de que a mis siete años de edad, un falangista voceando: hay que matar a todos los rojos y a los hijos de los rojos, intentó tirarme a un caudaloso río, el Aranguín, a su paso por Agones-Pravia, de lo cual me salvaron unas bravas mujeres y, también, por los conatos de pederastia que sufrí, de personajes de la profesión que mayor ejemplo debería demostrar, me digo: no entiendo como es que actuales altos cargos de nuestra Iglesia siguen copiando malos hechos de sus anteriores

En tan largo tiempo de esperar el más digno actuar de superiores jerarcas eclesiales, todavía con frecuencia, se leen frases en la prensa como la que, entre otras, un elevado clérigo emitió aplicándola a actuales políticos que proyectan la ley del aborto: están fomentando la cultura de la muerte. Ello hace rememorar que, precedentes dignatarios cristianos apadrinaron titulando cruzada a la traidora, rebelión guerra 1936/39 y estimulando a la terrorífica dictadura, le dieron la denominación de movimiento nacional catolicismo, a la vez que en sus actos ensalzaban, portando bajo palio, al sublevado y cruel caudillo, “por la gracia de Dios”, que quedó, como máximo responsable del episodio de mayor número de asesinatos en la historia de España; luctuoso periodo de exterminio que produjo más de dos millones de muertos en trincheras, persecuciones, represalias y por tuberculosis y otras enfermedades causadas por las miserias sobrevenidas del amplísimo periodo bélico y –sabiendo de la abundante natalidad de entonces-- puede que provocó más de tres millones de chiquillos huérfanos. Pues ahora, en lugar de verse arrepentidos y solicitar perdón de continuo por los daños cometidos, con el deplorable ejemplo que ofrecieron a varias generaciones de niños de aquella larga y penosa época, parece que, continúan mostrándose apartados del mensaje evangélico, contrarios a cerrar las heridas. Se notan ejerciendo en contienda, incitando a odios y enfrentamientos en la ciudadanía, con lo que, a la vez, listados de sus colaboradores, “Caídos por Dios y Por España” aún persisten en fachadas de nuestros templos. Dolorosamente, no parece que se quieran enterar de que, históricamente, vienen sembrando descreencia, induciendo a la pérdida de FE. Y los agradecidos y herederos de todo aquello, que quedó titulado como franquismo, ocultando los actos de sus abuelos ó de sus padres y diciéndonos que defienden sus principios, no quieren permitir que se desvele la verdadera memoria histórica. Sin embargo, deberíamos todos reconocer que, precisamente por ser historia, tenemos que conocerla y condenarla.

Uxenu Ablaña, praviano en Compostela, delegado de AGE (asociación Guerra y Exilio ). Julio 2008

lunes, 23 de febrero de 2009

"Re-coñecendo Portugal II: Amarante"

Esta vez tocoulle a Amarante, vila situada no Val do Támega. En plenas celebracións do Carnaval, atopamos unha vila chea de xente, que agardaba polo desfile de primeira hora da tarde.
Logo de xantar un prato típico da época e do lugar, o arroz de lamprea ( por certo, teño que escribir algo sobre a lamprea, que é un peixe ben peculiar), adicámonos a descubrir esta pequna xoia do Támega.
O desfile de Carnaval incluíu tambores, comparsas de tódalas clases e sobre todo, moita, moita xente que agardaba nas beirarrúas ao paso do desfile e que logo se unía a el.
A que populares cabinas telefónicas vos lembra esta de Amarante? Tradicionalmente, ingleses e portugueses mantiveron vencellos debidos ás alianzas políticas dos dous países, polo interese do tradicional inimigo dos españois e franceses, Inglaterra, en colocar un pé neste lado da Europa. As pegadas deste vencello están presentes non só na aparencia das cabinas de teléfono da PT senón mesmo no formal carácter da xente.

Desgraciadamente, Portugal é tamén pasto dos intereses especulativos das grandes empresas da enerxía, coma a EDP, e nin o seu goberno nin os representantes políticos das distintas administracións son quen de lles parar os pés. Neste caso, o goberno ponlle en bandexa á EDP a posibilidade de destruír o río Támega, os ecosistemas aos que dá acubillo e o futuro das poboacións polas que discorre, ademáis de colocalas nun serio perigo. Trátase da construcción dun encoro a uns 6 kilómetros de distancia de Amarante, de máis de 100 metros de parede. O río Támega discorre por unha zona de grandes fracturas de fallas, que, coa presión da auga do encoro, poderían ter o risco de producir tremores de terra. Tamén está o risco de posible rotura ou accidente no encoro, que levaría por diante á poboación enteira.
As políticas enerxéticas actuais determinan que só os países subdesenvolvidos arruínan os seus ecosistemas fluviais con encoros, xa que é moito maior o que se perde ca o beneficio. Tan só obedece a intereses especulativos duns poucos, e non ao interese xeral. Disto sabemos moito na Galiza, así que dende aquí solidarizámonos con toda a poboación da zona e apoiamos as súas medidas de protesta para evitar que o encoro ( ou barragem ) chegue a construírse (http://poramarantesembarragens.blogspot.com/).

Nesta fotografía só se intúe a Ponte de Sao Gonçalo, monumento nacional que cos seus 50 metros e tres arcos une as dúas partes do pobo. Infelizmente o pobo non puido ser aínda peatonalizado e a presión dos coches sobre as persoas que pasean tranquilamente polas estreitas rúas e pola ponte de Sao Gonçalo, é case insoportable. O que non sei é se realmente sería factible peatonalizar a vila, ou polo menos a parte de rúas máis estreitas e antigas, mais viríalle moi ben.

O Convento e Igrexa de Sao Gonçalo, xunto á Igreja de Sao Domingos encerrann unha praza principal que se abre ao río, que vertebra e artella toda a estructura da vila, ademais de constituír a súa principal riqueza e atractivo.


Igrexa de Sao Gonçalo, que xunto ao Convento forman un monumental conxunto construído no século XVI e adicado a Sao Gonçalo, que se estableceu en Amarante logo da súa peregrinación por Roma e Xerusalém, durante o S. XIII. Trátase dunha igrexa cuxa grandiosa fachada ten tres corpos, dous renacentistas e un barroco. O convento anexo ten dous claustros, e nun deles un monumental chafariz.


Amarante é a vila de nacemento do escritor Teixeira de Pascoaes ( 1877 - 1952 ), un dos escritores máis influíntes da literatura portuguesa do século XX, venerado por Pessoa e moi coñecido nas revistas literarias españolas da época. Influíu na obra de Antonio Machado e intercambiou correspondencia con Unamuno ou Lorca. Teixeira é o mellor representante do chamado "Saudosismo"( tamén falaremos del). Esta escultura de Teixeira atópase diante do Museo adicado a Amadeu de Sousa-Cardoso, outro amarantino famoso, pintor cubista moi importante en Portugal.
En conclusión, visitar Amarante é sempre unha boa opción para calquer galego que queira coñecer algo máis deste país irmán.






miércoles, 18 de febrero de 2009

"Votar-emos?"















Facendo uso da expresión que o"alemamalo" (http://alema.org/bueno/) defende como nidiamente galega e digna de ser recoñecida pola RAG, comezarei a miña reflexión de hoxe cun Bueno, bueno, bueno! como está a caste política do país (do nóso) nesta campaña electoral!!!
Preséntovos -por se andades despistados- aos tres individuos que aspiran a ser presidentes da Xunta, nin máis nin menos! Estes días andan arrastrándose polas vilas, cidades, urbes e corredoiras galegas, igualciño que andou toda a vida o alcalde do meu Concello arrastrándose polos bairros de cada un dos pobos cada vez que se convocaron eleccións municipais. Chamábamoslle cacique, porque era do PP e non tiña exactamente un modo de proceder moi democrático, nin durante a lexislatura nin durante o periodo electoral. Agora hai alcalde novo, disque de esquerdas. Tería que me pór ao día sobre as grandes melloras que á forza tivo que haber nestes anos de co-goberno, mais a tenente de alcalde é amiga persoal e prefiro non afondar no tema... porque lle quero moito.
Véxoos, aos políticos, noutra órbita, distinta doutras convocatorias: sitúanse no mesmo medio do "tenderete" que fan montar en cada sitio onde "actúan". Xa non teñen estrado: van xirando ao redor do público ( situado estratéxicamente para as cámaras e convintemente aleccionado para saber cando aplaudir, que actitude adoptar e en que momento exacto do tempo e espazo enarbolar a bandeiriña coas siglas do partido) ou sobre sí mesmos, para que a súa voz inunde todos os recunchos do circo. Como moito séntanse con non máis de media nádega apoiada nun taburete e unha man pousada na outra, apoiándose as dúas á súa vez nunha das pernas, a máis elevada; coma quen xusto se apoia naquel taburete que resultou estar alí por pura casualidade. E é que son as manifestacións máis evidentes do "fenómeno Obama", que, infelizmente, só se notan niso: a nádega equilibrista no taburete casual.
Polo demais: máis rancios cá nunca, máis aburridos, pesados e repetitivos. Veña invocar a Euskadi e Cataluña, veña falar do goberno de progreso... Son coma unha desgraza que nos caeu aos galegos e galegas: esta caste política cuxa talla intelectual, política e moral é ínfima. Non hai máis que fixarse nas listas!!! E pretenden que os votemos! Con algunha delas, o que tiñan que ter feito é deixala en branco se o único que teñen para nos ofrecer é a persoas sen experiencia de ningunha clase, nin capacidade algunha demostrada de xestión en lugar algún!!! Tiñan que agochalas, non irllas repartindo á xente! Neste punto prefiro non afondar tampouco, non vaia alguén a ofenderse. Mais é o que hai!!!
Así as cousas, a decisión está moi difícil: outra lexislatura coma esta ( a da decepción e o convencemento de que algúns estarían mellor facendo oposición, que é o que sempre se lles deu ben) ou unha Galicia "gobernada sin siglas" polo dos zapatitos castellanos?
Ai, que confuçao!

lunes, 16 de febrero de 2009

"Teño o mono!"



Confésoo: teño o mono da astronomía. Adico todo o meu tempo libre -que certamente non é moito- a ver videos sobre o universo, sobre o Sistema Solar, sobre o Hubble e outros telescopios , sobre as misións espaciais, sobre a suposta chegada do home á lúa, etc. Tamén teño un cartafol novo no meu portátil que se chama "astros" e alí vou deixando todo o material, coa desculpa de llelo gardar aos meus alumnos e alumnas para podérllelo amosar en clase. Para empeoralo todo, agora temos na casa un novo aparello: un telescopio!!! Ocupa un lugar propio no salón e sacámolo todas as noites nas que hai boa visión. Onte vin Saturno por vez primeira, e pódovos asegurar que foi absolutamente máxico: o que a simple vista se vía coma unha luciña máis ou menos lonxana na escuridade, revelouse coma unha esfera luminosa cuns fermosos aneis ao redor. Non podía parar de miralo, de tanto como me gustou, e ata soñei con el! Ben, o caso é que un telescopio é unha cousa moito máis complicada do que pensaba eu, mais estou a aprender todo sobre como usalo e sacarlle o máximo partido. Seica se lle pode acoplar unha cámara dixital para fotografar aquilo que se está a visualizar. Prometo fotografías pronto, para compartilas con todos e todas vós. Por se fose pouco, tamén se pode usar como prismático!!! Só fai falta unha lente especial que lle "dea a volta á imaxe", xa que o telescopio proxecta as imaxe ao revés. Nalgunha ocasión teño bromeado coa miña irmá sobre a posibilidade de que dende aquí poida vela do outro lado (vive da outra banda do Río) namentras está a coidar o seu horto ecolóxico, mais ningunha das dúas sabía ata que punto isto é posible co meu novo telescopio!!!

viernes, 13 de febrero de 2009

"Néboa en Cerveira"

É un deses días en que o Río paga o seu tributo ao sol, ofrecéndolle parte da súa auga e cubrindo así de néboa todo canto fica ao redor: Cerveira e Caminha do lado dacó, e Tomiño, o Rosal e a Guarda do lado daló. Só dende este outeiro somos quen de obter esta fotografía. Por fin se ule a primaveira! Os días son máis longos, as árbores comezan a botar flores e mesmo os paxaros se atreven a cantar!!! Como lles explico aos meus alumnos, o eixo do planeta está oscilando dende o punto máis cercano ao Sol (solsticio de inverno, cando vai máis frío porque os raios do Sol baten perpendicularmente na Terra e moita da súa enerxía pérdese no espazo) ao punto máis lonxano (solsticio de verán, que paradóxicamente é cando vai máis calor... no Hemisferio Norte, claro! Sempre tan "relativistas"...). Isto é o resultado da "nutación" do planeta e, como sabedes, dá como resultado que teñamos catro estacións. Polo visto, a nutación do eixo terrestre, prodúcese pola forza da lúa sobre a Terra, nun delicado equilibrio.
Por iso, porque sabemos da influencia da Lúa, observámola dende a nosa aula cada día, e nesta semana está minguando, que o saibades. A lúa vai freando ao planeta no seu movemento de rotación a razón de 15 segundos por cada millón de anos, debido ás forzas da marea sobre ela, mais non é razón para preocuparse demais... de momento.
O caso é que parte da auga que caeu toda esta tempada agora terá que se evaporar, grazas aos raios do Sol, e volver á súa casa, aló arriba.... tan só para volver baixar!!! Isto é o ciclo da auga, pero a ese tema aínda non chegamos...
Xa sei, xa sei, podo ser algo pesada co tema: de facto, os meus compañeiros últimamente están a suplicarme que non fale máis do espazo exterior, do Sistema Solar, dos satélites artificiais, dos planetas terrestres e gasosos, das galaxias, dos asteroides, cometas, dos buratos negros... xa, xa!!! é que eu son unha mestra temática!

"Por fin!"

Por fin fun quen de conseguir unha copia dixital en alta resolución do cadro de Maruja Mallo "Sorpresa del Trigo", e con ela fun a unha imprenta, que imprimiu a imaxe en tela, quedando un resultado diría eu mellor ca o orixinal!!! É incrible o que se pode facer hoxe!! O caso é que por fin teño a esta fermosa moza de ollos azuis, de cuxas mans brota o trigo co que se ha facer o pan, pendurada unha das miñas paredes. Felicítome a min mesma.

J.Herráez, oncólogo: La campaña contra el cáncer de cuello de útero es puro negocio"

La enorme campaña de márketing que los laboratorios Merck y GlaxoSmithKline, fabricantes de la vacuna contra el cáncer de cuello de útero, llevan a cabo para promover dicha dolencia y el uso de dicho remedio está convirtiéndose en el asunto de salud que más atención ciudadana despierta. No es para menos pues como ya comentábamos en una anterior información las dos compañías se han embarcado en un proyecto mundial de expansión del miedo para obtener cuantiosos beneficios de Gardasil y Cervarix, marca de las vacunas. Durante las últimas semanas muchas personas críticas con este preparado desean conocer más argumentos para decidir si aplicársela a sus hijas o no. Y eso es lo que de nuevo nos convoca y nos seguirá convocando en estas páginas. En medios sanitarios ha pasado desapercibida una carta que envió el oncólogo Javier Herráez al director de la revista Discovery DSalud y que fue publicada en dicha revista en septiembre pasado, en su número 108. Este profesional sanitario desgrana con sutileza la publicidad sobre la vacuna que puede encontrarse en los centros públicos de salud y obtiene afiladas conclusiones, que no deberían pasar desapercibidas.

Cuenta Herráez que un buen día llegó al centro médico en el que trabaja y vio un montón de folletos en recepción sobre los que le explicaron que los había dejado allí “alguien de un laboratorio”. Se trataba de un folleto color naranja expandible cuyo título era: “¿Has oído? El cáncer de cuello de útero se puede prevenir”. Y en un texto más pequeño: “Consúltalo con tu médico”. En él se veían dibujos de mujeres, una de ellas hablando con una niña “muy delgadita”. En la parte baja de la primera hoja ponía: “Información importante sobre el cáncer de cuello de útero para niñas y jóvenes. Fundación MD Anderson Internacional, AEP [Asociación Española de Pediatría] y SEGO [Sociedad Española de Ginecología y Obstetricia] (con los correspondientes logotipos)”.
El resto del folleto se dedicaba a hablar del cáncer de cuello de útero pero sin nombrarlo ni justificar lo que intentan promocionar. “Ya se encargarán, supongo, de promocionarlo entre todos los médicos de la AEP y SEGO”, escribía Herráez. “Lo lamentable –continuaba este médico- es que la principal intención de ese folleto es inducir el miedo. ¿Cómo? Pues con palabras del estilo de “La amenaza del…”, “Aunque las citologías periódicas pueden ayudar desgraciadamente mueren 40 mujeres al día en Europa…”, “Este virus se transmite muy fácilmente de una persona a otra”. Pero la que produce más vergüenza es esta: “Toda mujer que se infecte con el Virus del Papiloma Humano está en peligro de desarrollar este cáncer”. ¿Toda mujer? Basta leer en las fuentes médicas que la asociación entre la infección por el Virus del Papiloma Humano y el cáncer de cuello de útero es de carácter epidemiológico y se justifica por “criterios de causalidad”. Y lo que la gente corriente no entiende –ni al parecer muchos médicos- es que eso no significa que tal relación se haya probado científicamente. Por eso sólo puede considerarse a ese virus un mero “factor de riesgo” y no un factor “etiológico”. Ahora bien, un “factor de riesgo” sólo indica que el mismo puede ser causa del problema o coadyuvar a él… o no”.

Lo que explica Javier Herráez es que un factor de riesgo no es una enfermedad. El negocio del miedo se basa en fabricar enfermedades, en asustar a la población hasta hacerla creer que está enferma. Y si no se consigue, al menos que se vacune “por si acaso”. Continúa este médico preocupado por la salud pública: “Lo singular es que en ese folleto –por no decir panfleto o pasquín- caen en su propia trampa cuando al intentar meter miedo dicen: “El 70% de hombres y mujeres entrará en contacto con el virus. Afortunadamente en el 90% de los casos el virus se elimina de forma natural”.
Es decir, que según ellos mismos sólo se infectaría un 10% del 70% de mujeres. Es decir, el 7% del total. Ahora bien, los datos oficiales indican que la tasa de incidencia en España del cáncer de cuello de útero es del 0,0072%. En otras palabras, lo sufren 7,2 de cada 100.000 mujeres. Resumiendo: dicen que de cada 100.000 personas en España entran “en contacto” con el virus 70.000 y que de ellas sólo el 10% resulta infectada porque no lo supera de forma natural. Es decir, se infectan 7.000 de cada 100.000 mujeres. Y como quiera que según sus propios datos la incidencia del cáncer de cuello de útero en nuestro país es del 0,0072 (o lo que es lo mismo, afecta a 7,2 de cada 100.000 mujeres) ello implica que sólo terminan padeciendo cáncer menos de una de cada mil infectadas. Tales son los datos oficiales. Y esa proporción de 1.000 a 1 es la que se alega para decir que existe un claro nexo de causalidad. ¡Alucinante! Me pregunto cómo con tan peregrina justificación hay médicos que se atreven a recomendar a los padres de miles de niñas que las vacunen”.
Llama la atención, como comenta el autor de la carta, que pese a ser un “panfleto” promocional de una vacuna no se cite en ningún momento el nombre de la misma. Lo lógico sería citarla hasta la saciedad pues en teoría es lo que se está vendiendo ¿no? Si el laboratorio no está vendiendo la vacuna ¿qué es lo que vende, qué pretende con ese mensaje publicitario?: “Al no mencionarse el nombre el laboratorio no puede ser denunciado. Lo que no está en cambio tan claro es que no puedan serlo los médicos que ingenuamente receten la vacuna si tiene efectos secundarios en sus pacientes infantiles”, argumenta Herráez.
El oncólogo concluye su escrito denunciando “otras dos mentiras más de ese papelillo con logotipos varios: la primera es que en él se dice textualmente que “a diferencia de muchos otros cánceres el cáncer de cuello de útero no es hereditario” cuando eso es falso ya que la inmensa mayoría de los cánceres no son hereditarios; la segunda es que el cáncer de cuello de útero “siempre está causado por el Virus del Papiloma Humano” cuando eso nadie lo ha demostrado jamás. Claro que por eso en este caso el laboratorio ni siquiera firma lo que reparte entre los médicos. Se cubre las espaldas. Y es que todo esto es puro negocio”. Javier Herráez no está solo en su crítica al negocio de la vacuna contra el cáncer de cuello de útero. Ni mucho menos.
Decenas de reacciones a la vacuna del papiloma
(www.elpais.com)

Sanidad investiga 103 alertas, pero quita importancia a la mayoría y se queda sólo con cinco casos sospechosos
M. L. FERRADO / J. PRATS - Barcelona / Valencia - 13/02/2009

Nueva y polémica, la vacuna del papiloma, que empezó el año pasado a aplicarse a unas 200.000 niñas en toda España, ha dado otro susto. Ayer se supo que el Ministerio de Sanidad ha registrado en total 35 reacciones adversas graves, lo que incluye situaciones como diarrea, dolor, síncope o error en la vía de administración.

Nueva y polémica, la vacuna del papiloma, que empezó el año pasado a aplicarse a unas 200.000 niñas en toda España, ha dado otro susto. Ayer se supo que el Ministerio de Sanidad ha registrado en total 35 reacciones adversas graves, lo que incluye situaciones como diarrea, dolor, síncope o error en la vía de administración. De entre ellos, cinco han sido relacionados con convulsiones e incluye a las dos chicas hospitalizadas en la UCI de Valencia. Los otros tres casos no han requerido hospitalización. Según el ministerio, el proceso de investigación que determinará si la reacción fue causada por la administración de la vacuna continúa.

En total, el Sistema Español de Farmacovigilancia ha registrado 103 notificaciones de sospechas de reacciones adversas asociadas con una de las vacunas del virus del papiloma humano, el Gardasil. Las reacciones engloban desde el enrojecimiento de la zona del pinchazo hasta un mareo e incluso un síncope a causa del pinchazo o fiebre.

De los cinco casos graves reconocidos por el ministerio, dos han sido declarados en Cataluña, donde además hay otros tres en estudio, según explica Carmen Cabezas, subdirectora de promoción de la salud del Gobierno catalán. Uno de estos casos graves es el hijo de una chica vacunada cuando estaba embarazada. El bebé nació con una malformación cardiaca. El otro corresponde a un cuadro de dolores articulares y musculares intensos.

Según Cabezas, todos los casos graves detectados en Cataluña corresponden a vacunas administradas en consultas privadas, a chicas mayores fuera de la campaña de vacunación en las escuelas, aunque no ha concretado si se trata del mismo lote que el que se administró a las jóvenes hospitalizadas en Valencia. "La vacuna está indicada en chicas entre 11 y 12 años que no hayan mantenido relaciones sexuales", remarcó.

En Valencia, continúan ingresadas en la UCI en situación estable las dos chicas de 14 años que enfermaron la semana pasada tras administrarles la vacuna. La adolescente que había sido trasladada a planta tuvo que volver el miércoles a la unidad de cuidados intensivos tras sufrir un nuevo episodio de convulsiones. Ambas recibieron dosis del lote NH52670 de la marca Gardasil -que ha sido retirado- y se encuentran estables dentro de la gravedad, según la Generalitat.

En la Comunidad Valenciana se han vacunado 15.300 niñas con ese mismo lote. El consejero de sanidad valenciano, Manel Cervera, ha anunciado que la semana que viene se reemprenderá la campaña de vacunación en las escuelas. También ha querido dar un mensaje de seguridad a las familias diciendo que no hay evidencia de que el lote retirado ya totalmente por parte de la consejería de sanidad valenciana sea el causante de los efectos adversos.

En España, cada año se prevé vacunar a unas 200.000 niñas en tres veces, 600.000 dosis en total. En Estados Unidos, desde que la vacuna se aprobó en el 2006 se han administrado 16 millones de dosis, y se han reportado 9.746 casos de efectos adversos, según la agencia del medicamento estadounidense (FDA). Un 6 % de ellos (584), considerados como graves. También registró la muerte de 20 chicas después de vacunadas, aunque en un informe especifica que "no existe un patrón común que sugiera a la vacuna como causa".

Para Miquel Porta, epidemiólogo del Instituto Municipal de Investigaciones Médicas de Barcelona (IMIM) y uno de los impulsores del manifiesto para pedir una moratoria hasta que se demuestre su eficacia, "no se trata de hacer leña del árbol caído porque el riesgo cero no existe", pero sí reiteró la necesidad de tener en cuenta si vale la pena asumir riesgos, por menores que sean.

Por su parte uno de los investigadores que participó en los ensayos de la vacuna, Xavier Bosch, jefe del servicio de Epidemiología del Institut Català de Oncología (ICO) remarcó que no hay motivo para la alarma ni para detener la vacunación, que Gardasil "ha pasado por unos controles de calidad muy grandes". Lo mismo ha manifestado el fabricante, Sanofi Pasteur MSD.

martes, 10 de febrero de 2009

lunes, 9 de febrero de 2009

"A respecto da vacina do papiloma, logo de se descubrir serias reaccións adversas en dúas rapazas en Valencia"

Atopei este artigo na páxina migueljara.wordpress.com e, pareceume interesante reproducilo aquí, xa que hoxe aparece na prensa a información sobre os efectos adversos que a vacina do papiloma humano tivo en dúas rapazas vacinadas en Valencia. Para ter moi en conta á hora de tomar unha decisón.
Desde que se supo que el Gobierno español, como tantos otros gobiernos del mundo, apoyaría el comercio de la vacuna contra el cáncer de cuello de útero de las farmacéuticas Merck y GlaxoSmithKline -fabricantes de Gardasil y Cervarix respectivamente-, muchos profesionales sanitarios coordinan una campaña que pide una moratoria en la aplicación de tan controvertido preparado. Dicha iniciativa, que entre otras medidas consiste en una declaración que puede firmar cualquier ciudadano preocupado, lleva casi 7.300 rúbricas.
Esta es una vacuna cuestionada desde el principio por numerosas sociedades sanitarias, entre ellas: La Sociedad Española de Medicina de Familia y Comunitaria (Semfyc), la Sociedad Española de Epidemiología (SEE), la Sociedad Española de Salud Pública y Administración Sanitaria (SESPAS) o el Centre d’Anàlisi i Programes Sanitaris (CAPS), en cuya página está alojada dicha declaración y petición de moratoria. También coinciden multitud de agentes en que la decisión de vacunar contra el cáncer de cuello de útero ha sido política. Y es que si hablamos de política, habría que reconocer que casi todas las decisiones que toman las administraciones sanitarias en esta materia son políticas,
más que científicas. De política económica, vaya. Y de que esta favorece intereses privados concretos. Si no, no se entiende que ya se estén vacunando con una vacuna tan dudosa y con tantas irregularidades como esta a las niñas de entre 11 y 14 años en todo el país, por no decir en todo el mundo.
Este juego de la política es muy parecido al del fútbol y su trasvase de fichajes entre equipos. Resulta que uno de los mayores impulsores de la citada moratoria y la consiguiente declaración ha sido Ildefonso Hernández-Aguado, Catedrático de Medicina Preventiva y Salud Pública de la Universidad Miguel Hernández, uno de los primeros firmantes del documento, como no podía ser de otra manera. El 20 de noviembre de 2007, no hace un año, Hernández participó, junto a otro responsable de dicha iniciativa pro moratoria, en una reunión con altos cargos del Ministerio de Sanidad español, entre los que se encontraba el director general de Salud Pública, Manuel Oñorbe. La reunión fue “cordial y constructiva”, como un correo de la iniciativa comentaba. Se acordaron varias medidas encaminadas a controlar de cerca la efectividad y eficiencia de estas vacunas.
El ministro de Sanidad, el profesor Bernat Soria, según indica este correo informativo procedente de la campaña pro moratoria, “manifestó estar en general de acuerdo con lo que decimos los promotores. Dependiendo del resultado electoral, habrá que seguir las acciones que adopta el Ministerio sobre la evaluación de nuevas evidencias, las políticas de cribado y las modificaciones en los sistemas de vigilancia en salud pública”.
Desde finales de abril de 2008, poco después de la reunión que comentamos, Ildefonso Hernández-Aguado es director general de Salud Pública en sustitución de Oñorbe. Éste, según el diario El Mundo, llegó al Ministerio de la mano de Fernando Lamata, ex número dos de la que fuera ministra de Sanidad y actual titular de Administraciones Públicas, Elena Salgado, que no gustaba nada a la industria farmacéutica y quizá por ello no llegó a cumplir su mandato de cuatro años al frente de Sanidad (fue sustituida por Bernat Soria, que tiene muy contento a la patronal de los laboratorios en España, Farmaindustria). Sin suspicacias ¿¡eh!? Lo cierto es que las buenas lenguas comentan la jugada. Como ven, en la política también hay quien calienta banquillo y quien ficha como estrella.
El pasado sábado un médico ofrecía una conferencia en la Feria BioCultura sobre la vacuna contra el virus del papiloma humano y aludía a “firmantes del manifiesto pro moratoria que ahora ocupan cargos políticos y se desentienden” de dicha reivindicación. Y es que mientras suena en mi ordenador el reggae de Mikey Dread “Friends And Money” me llegan, vía email, más críticas relativas a que el proceso de moratoria está en “stand by”. Vamos, parado a la espera de. “Desde el Ministerio de Sanidad no ha habido ningún gesto nuevo y las Comunidades Autónomas (CC.AA.) están vacunando. Todos contentos, incluida la Merck; en algunas CC.AA. se está trabajando en un programa de cribado del cáncer de cérvix con citología [
también cuestionadas], al fin, después de décadas de desorden… empujadas por la iniciativa de petición de moratoria”, comenta una activista pro moratoria firmante de la declaración. Y es que ha pasado un tiempo prudencial desde el nombramiento de Hernández para que este médico alicantino, hombre de confianza de Soria -al que el ministro conoció en su etapa de trabajo en la Universidad Miguel Hernández y con el que mantiene una buena relación- ofrezca una alegría a las casi 7.300 personas que han dejado su firma en la declaración que él encabezó. Porque entre otros motivos, cuando sólo llevaba al Ministerio la mitad de rubricas recogidas de las que hay ahora presumía de las mismas, con lógica y orgullo, ante su predecesor en la dirección general de Salud Pública que ahora ocupa.
El espíritu crítico y sinceramente preocupado por la salud ciudadana de Hernández no puede haberse desvanecido entre los oropeles de un Ministerio muy influido por los laboratorios. Pero como sé que el cargo que ocupa le tendrá ocupado las 25 horas del día, dado el trabajo que se acumula por la ingente cantidad de enemigos que tiene la pública salud y dado que no recordará dónde guarda el email informativo citado, le recuerdo que este destacaba “algunas experiencias en otros países que también abogan por la prudencia antes de vacunar masivamente: 5.1. Un antecedente de aplicación en la práctica de una moratoria como la que pedimos: el parlamento (“House of Delegates”) del estado de Virginia, en EEUU, decidió este enero de 2008 dejar congelado al menos hasta octubre de 2010 el programa de vacunaciones de VPH en las adolescentes (aprobado en 2007). La principal razón es que aún existe poca experiencia para asegurar la seguridad y eficacia de las vacunas; en espera de más información científica, durante este mes de febrero el Senado de Virginia decidirá si esa decisión es definitiva. 5.2. Desde junio de 2007 existe en Canadá una iniciativa parecida a la nuestra basada en
la red Women’s Health Network, que ha planteado públicamente una moratoria en la aplicación de la vacuna en Canadá, cuyo gobierno ha empezado a financiar un programa de vacunación con Gardasil. 5.3. El programa de vacunación en Ontario (Canadá) está encontrando una aceptación baja, debido a las reticencias de los padres, preocupados por la seguridad de la vacuna. Menos del 50% de los padres han aceptado vacunar a sus hijas, llegando a un 28% en algunas zonas de Ontario. 5.4. En Alemania, el 31 de enero los partidos CDU/CSU (Demócrata-Cristianos) han solicitado un nuevo estudio sobre la seguridad de la vacuna, después de que hayan ocurrido dos muertes (una en Alemania y una en Austria) en chicas que la habían recibido”.
En un artículo de Ildefonso Hernández y Miquel Porta que se ha publicado cuando el primero ya es director general de Salud Pública en el Ministerio de Sanidad español, aunque fue escrito antes de ello, argumenta: “sus efectos [los de administrar la vacuna] serán recordados durante mucho tiempo por la ciudadanía y los profesionales de la salud, pues toda decisión relativa al calendario vacunal tiene un impacto duradero en la confianza pública y en la credibilidad de las autoridades sanitarias”. Amén.
Sólo cabe preguntarse, ¿qué piensan de esto las niñas y jóvenes en edad de ser vacunadas sanas? Ahora suena el tema de The Adverts “Bored Teenagers” y entre respuesta y respuesta la inteligencia se rasca la cabeza para encontrar una buena contestación.

"Galicia Bilingüe maniféstase en Santiago para defender o castelán ( ou en contra do galego?)"

... e no seu foro web ocorríanselles estas "ideas" de cara ao día de hoxe...
Sen palabras...
Por outro lado, unha "contramanifestación", convocada por diversas orgarnizacións. A policía cargou contra ela e son unhas dez as persoas detidas. Hai un video, que se pode ver aquí: http://www.vieiros.com/nova/71895/video-da-contramanifestacion que, ao meu parecer, reflicte o que parece ser unha "sobreactuación" da policía.
Detrás da manifestación de Galicia Bilingüe, produciuse outra, convocada dende as webs http://seioque.com/index.php e http://libertinajelinguistico.blogspot.com/2008/10/voluntariado-por-la-lengua-comn.html( "Sei o que nos figuestes... nos últimos 525 anos" e "Mesa contra el libertinaje lingüístico"), de carácter festivo e ridiculizante da postura de Galicia Bilingüe, e que berraba consignas como "Que se metan por el recto su puro dialecto", "Mañana Galicia será Castellana"ou " Menos gallego, más religión".
Ai, menudo problema que tedes desoutro lado!!! Menos mal que me cambiei a tempo!!! Aquí non é previsible que Galicia Bi-lingüe veña manifestarse en defensa dun Portugal bi-lingüe ( anque, ca actitude de moitos españois, que veñen acó pensando que á forza os hai que entender en castelán, nada me estranaría!).





viernes, 6 de febrero de 2009

"Frida Khalo, aborto e marxismo"

Nestes días que tanto se fala de aborto, lembreime deste cadro de Frida Khalo, pintado no 1932, logo de pasar pola traumática experiencia de ter que abortar ao seu desexado fillo "Dieguito". Frida pintouse núa nunha cama do Henry Ford Hospital, de Detroit, cidade que aparece representada nas fábricas, o fondo.
Frida tiña a pelve fracturada por un accidente e parece ser que isto impedía a normal posición do feto.Todos os elementos da pintura falan por sí mesmos, incluída a bágoa que esvara pola súa cara (e que nesta imaxe non se aprecia). Quizais o caracol despiste un pouco, mais é a representación do tempo que durou aquela experiencia.
E é que para calqueira muller a experiencia de ter que pasar un aborto é, á forza, traumática. Deberíase ter isto moi presente á hora de regular calqueira aspecto que teña que ver con el.
Traumática é a experiencia, tamén, para quen vai ser abortado, cousa que tampouco se debería obviar.
Lembreime do cadro de Frida porque ela é unha das miñas pintoras favoritas, así que aproveito para pór aquí a imaxe da pintura súa que máis me gusta: "La Columna Rota".
En 1944 pintou este cadro onde se retrata a sí mesma co corsé metálico que se viu obrigada a levar por problemas na súa columna, lesionada no accidente ao que aludín antes. Un tranvía chocou co autobús no que ela volvía á casa e Frida tivo lesións na columna, na pelve e no pé dereito, que a martirizarían para o resto da súa vida.
No cadro, a autora píntase co corpo lacerado por cravos, sendo o máis longo o do corazón. Suponse que quixo así representar o estado de depresión no que se atopaba, non só a raíz da dor física, senón tamén debido ás constantes infidelidades do seu home, o grande Diego Rivera, que a fundían na tristeza máis absoluta, e que representou en varios outros cadros.

Gústanme as cellas poboadísimas de Frida, que non dubidou en reproducir nos seus cadros, coma un sinal inconfundible de identidade, anque naquela altura os cánones estéticos femininos non chegaban á enorme imposición de hoxe e non tiñan a toda a poboación feminina escravizada como é o caso nos nosos días. Gústame como nos mira e deixa ver, cada vez, como se sinte. Gústame o seu estilo e a claridade das súas mensaxes; Frida atopou na pintura o medio ideal de expresión. E por último, tamén me gusta dela a súa inxenuidade: morreu convencida de que o Marxismo sería a solución. Imaxino que o seu romance con Trotsky influiría nese convencemento. Un dos seus últimos cadros titúlase "El Marxismo Dará Salud a Los Enfermos". Semellante convencemento prodúceme algo semellante á tenrura. Ogallá o marxismo dera saúde aos enfermos, e comida aos famentos! Deixaría de chamarse marxismo e pasaría a chamarse, que sei eu... Milagrismo?

miércoles, 4 de febrero de 2009

"J.T.vixía o Ceo"


O home espreita o ceo de cando en cando, esculcando cada unha das nubes por se detrás delas aparecese o inimigo. Non quer ser sorprendido polo ruído do aéreo motor que en calquera momento podería aparecer dende calquera punto. A semana pasada presentouse un daqueles aparellos, e, en campo aberto, o home acenou para o ceo co chisqueiro prendido berrando:

"Véilo? ,Véilo?", amosando un triunfal sorriso cheo de satisfacción polo valor amosado ante a súa familia.

Non é casual que aqueles aparellos se deixen ver tanto pola zona: as informacións das que se dispón sobre J. T. fan que sexa unha área de especial cobertura por se o indivíduo decidise actuar novamente. Cada vez que sobrevoan a Bouza ou o Toutizo en voo rasante é para lembrarlle ao septuaxenario habitante daquelas terras que "o estado vixía" e que a próxima vez non ficarán cas mans baleiras á hora de xuntar as probas que o implican directamente na queima dos montes da rodeada.

Nun desigual man a man, home e paxaro metálico desafíanse, mídense e estúdanse; e digo desigual, pois J. T. criouse naquelas florestas e é coñecedor de cada unha das pistas e carreiros que as atravesan; pola contra, os funcionarios da consellería nin sequera son da zona. Bromean ás veces ca posibilidade de empregar o axente laranxa para deixar carballos e castaños sen follas e así poder pillar a aquel fuxidío pirómano cas mans na masa, ou mellor dito, co chisqueiro na man. O certo é que últimamente J. T. amósase máis envalentoado e chega mesmo a desafialos, blandindo o chisqueiro. Quen lles dera levar unha mangueira de auga pronta para lle propinar unha boa molleira!!!

J. T. é dos que acende o lume da cociña usando soplete, polo gusto de ver como se chamuscan sen piedade ata os troncos máis verdes!!! Ás veces, se a leña está moi verde, non dubida en empregar alcol, que esparexe por riba da leña para logo lle prender lume. Non é a primeira vez que o lume segue o regueiro de alcol deixado ata o propio bote e aquilo estoupa atronadoramente, para susto do home, que non calculara o que podía pasar.

No último Lume Novo, J. T. nono puido resistir: o veciño de porta tiña preparada a fogueira de San Xoan. Amontoara madeiras e troncos vellos, ramallos de árbores e mesmo algunhas garrafas de plástico xa inservibles: todo aquilo do que se quería desfacer este ano para deixar limpos os arredores da casa. Uns minutos antes da hora prevista para acender a pira, R., que así se chamaba o veciño, verquera certa cantidade de gasolina nos troncos da base do que ía ser a enorme fogueira, para asegurarse o éxito do Lume Novo. Pouco sospeitaba R. que o veciño J.T. se ía presentar de súpeto, cal guerreiro do antiface, desfacedor de entortos e perseguidor de quimeras, e lle ía plantar lume á magnífica pila, de maneira tal que o golforón de chamas e a conseguinte explosión o envolveu todo e encheu de confusión, ademáis de fume e olor a chamosco. Tardaron R. e J.T. en comprender o ocorrido e o acontecemento houbera sido merecedor de grande mofa pola parte dos presentes de non ser polo aspecto, un tanto dantesco, da situación: todos ficaron levemente coloreados, da cor do tizón, e J.T., por ser o máis cercano ao que pareceron tormentas solares, ademais de atizonado, ficou literalmente sen cellas ou pelo algún nos brazos. A camisa engurróuselle pola acción do calor, deixando á vista a enorme barriga que J.T. lucía orgulloso dende facía unha vintena de anos. A chegada á casa foi apoteósica, e a muller preguntáballe entre gargallada e gargallada se estaba ben, se precisaba ir ó médico.

Episodios coma este non facían senón aumentar a obsesión do home, que parecía estar argallando no seu maxín "o incendio perfecto". Calquera desculpa era boa para "ir queimar uns restroballos" nesta ou naquela finca, e o que comezaba inocentemente coa queima dunha pouca palla, podía desembocar nun incendio que convocase as equipas de incendios de todos os concellos limítrofes e mesmo aos bombeiros voluntarios de Valença!

Mais o tempo, e as visitas intermitentes ó cuartel da Guardia Civil, pareceron aplacar as ansias pirómanas e nos últimos anos xa só se lle ve nos ollos reflectido o lume da cabicha do Ducados que permanentemente arde entre os seus amarelos dedos.

Por iso, os do paxaro de metal téñense por gañadores e máis por unha obriga que por convencemento é que sobrevoan a zona. Claro que descoñecen que J.T. hoxe ten pensado ir entreescoller as árbores que medran dende fai anos sen orde nin concerto no Mostronovo...

martes, 3 de febrero de 2009

"Re-coñecendo Portugal: Guimaraes"

Nesta ocasión visitei Guimaraes, no Distrito de Braga. Turistas de todo o país visitan o Castelo de Guimaraes e o Paço dos Duques de Bragança, mais a parte antiga da cidade é tamén unha pequena xoia, coma moitas que ten o país, de norte a sur.
No centro as rúas son estreitas e destacan os cuartos construídos sobre pasarelas que unen as casas dun lado e do outro da rúa.

A praza principal é fermosísima e un presente o bulicio da xente nas terrazas de primavera e verán, agora recollidas por causa do vento e a chuvia.


O Paço dos Duques de Bragança é un exemplo único polo seu estilo en toda a Península Ibérica. Trátase dun palacio construído no S. XV por D. Afonso, futuro duque de Bragança. Nel está presente a influencia arquitectónica europea da época, que lembra a edificios semellantes en Franza ou Alemaña. No salón principal do palacio (é visitable) destaca o elevadísimo teito construído en madeira de castaño posta de maneira tal que lembra ao casco dun barco invertido. Daí a súa altura. É unha homenaxe á época dos Descubrimentos portugueses.



Nos muros do Castelo de Guimaraes atópase esta placa, que homenaxea á cultura común galaico-portuguesa. Unha inesperado pero feliz achado, que entra, dalgunha maneira, en contradición co que foi o papel do inquilino principal do castelo, D. Henrique de Borgonha, como veredes agora.


As pedras do castelo encerran unha parte moi importante da historia de Portugal: a da súa propia formación. Foi edificado no século X e ocupado por Don Henrique de Borgonha, que veu desde esa rexión francesa para contribuír ao proceso de "reconquista" aos mouros, e que axudou ao rei Alfonso VI de Leon e Castela a conquistar o Reino da Galiza, que constituía por entón a moderna Galiza e o norte de Portugal. O rei Alfonso criou así un "estado tapón", o Condado Portucalense (territorio ata o momento dependente do Reino da Galiza) que evitaría que o poder galego avanzase polo territorio portugués e puidese restarlle poder.
D. Henrique de Borgonha, anque nunca ocupou o título de rei, é tratado como D. Henrique I de Portugal por algúns historiadores, que o consideran o primeiro rei portugués.

Sobre o castelo de Guimaraes, o certo é que se trata dun lugar para visitar moitas veces, e en todas a sensación é distinta. É un castelo en ruínas, sen teito, así que o día escollido para visitalo farao distinto cada vez. Esta vez estaba cheo de auga apozada en todos os recunchos das rochas, en todos os buraquiños da pedra.
En resumo, unha visita a Guimaraes fará que concordedes comigo en que Portugal é un país único pola beleza dos seus pobos.





lunes, 2 de febrero de 2009

"Javier Krahe"

Uns simpáticos video do meu adorado Krahe, para que vos riades un pouco.

"Torturas nos centros de menores"



Leo esta nova en multitude de xornais e escóitoa nos telediarios de medio día (na primeira cadea comentárono de pasada, sen lle outorgar demasiada importancia) e fico abraiada, anque non me sorprende en absoluto. Neste país, tanto o sistema educativo "normal" como o sistema paralelo que hai montado nos centros de menores son modelos completamente fracasados. O que esta sociedade, e outra calquera, non debería tolerar é que haxa torturas e maltratos aos nenos e nenas que están "institucionalizados".

Os poderes públicos responsables dos nosos menores, en troques de garantir o benestar e a educación de quen teñen ao seu cargo, tapan a quen basea toda a súa práctica profisional na violencia, física e psíquica, con quen non ten forma de se defender.

En lugar de dotar aos centros e aos profisionais dos recursos e medios precisos para levar a cabo unha tarefa nada sinxela, despilfarran os fondos públicos, os nosos impostos, por exemplo en vehículos e mobres de luxo para uso propio.
A falta de dignidade e de vergoña adorna á grande maioría dos nosos representantes públicos.

El defensor del pueblo denuncia la práctica de "torturas" en los centros de menores. Los centros de protección de menores vulneran los derechos fundamentales de personas a su cargo. El catálogo de torturas que se aplicarían, según el defensor del pueblo, en estos centros va de los castigos corporales no justificados, al maltrato psicológico, dejarles sin comer, prohibirles asistir a la escuela según un extenso informe del Defensor del Pueblo remitido al Congreso. Se trata de centros dependientes de las administraciones públicas pero gestionados por fundaciones privadas. Uno de los lugares donde se ejemplifican los problemas hallados por el defensor es el centro de Picón de Jarama, en Madrid. Allí se suicidó a principios del pasado diciembre un chico marroquí de 12 años. Poco después, un adolescente intentó hacer lo mismo, aunque en este caso, sin éxito. El centro acumula más de una docena de denuncias aceptadas a trámite en los juzgados. Principalmente, por excesos a la hora de "retener corporalmente" a sus internos. El informe-denuncia señala, por ejemplo, que las "contenciones físicas" según se denuncia no las realizan en todos los casos personas especializadas ni sólo en situaciones muy excepcionales, sino como método de reprender y llegando a causar lesiones físicas a los niños. Unos eufemismos, "medidas educativas creativas", que encubren prácticas como atar por las muñecas a dos muchachos o castigar en salas de aislamiento "mucho más tiempo del aconsejado" a los menores. Además, según subraya el informe, con una intención no educativa, sino de castigo. También se alude al uso de fármacos sin que quede clara su utilidad y sin un protocolo establecido. Una larga lista de "problemas" que el informe achaca, entre otras cosas, a la "insuficiente regulación autonómica en la materia" lo que hace que "las entidades gestoras dispongan de una libertad prácticamente total para imponer un régimen disciplinario que puede ser aún más duro que en los de reforma".
Para denunciar estes feitos creouse esta web: http://www.centrosdemenores.com/ onde hai testimonios de primeira man sobre a tortura e o maltrato nos centros de menores.

domingo, 1 de febrero de 2009

"A normativa da Lingua Galega: cambios houbo, pero non tantos"


Tendo en conta que o galego estivo perseguido durante toda a ditadura, lóxicamente houbo moito que facer para dotalo dunha normativa o máis rigorosa posible. Hai quen, apoiándose nunha suposta constante mutabilidade das normas ortográficas da nosa lingua, reaxe usando o castelán e rexeitando falar e escribir en galego. En realidade, anque as normas nunca tiveran cambiado, esa xente nunca se comunicaría en galego, pois pouco pode influír a decisión duns académicos da lingua en quen verdadeiramente é un firme defensor dela. Na Wikipedia cóntase así como foi o proceso, e, lendo o artigo, veredes como é falso aquilo de "están cambiando as normas cada pouco tempo e así non hai quen se entere".


A primeira normativa oficial
O
3 de xullo de 1982, a Real Academia Galega (RAG) e o Instituto da Lingua Galega (ILG) aprobaron en sesión conxunta as Normas Ortográficas e Morfolóxicas do Idioma Galego (NOMIG). En abril de 1983, a Xunta publicou o Decreto de Normativización da Lingua Galega (coñecido como "Decreto Filgueira"), que consagraba estas normas como modelo para a escrita da lingua galega.
En
1990 a RAG e o ILG publicaron o Diccionario da Lingua Galega, con 12.000 entradas, que constituía así a normativa sobre o léxico (as Normas só tratan da ortografía e a morfoloxía).
En
1995 modificáronse parcialmente as NOMIG: a proposta do Consello Científico do ILG (11 de novembro de 1994), o Plenario da RAG ratificou estas lixeiras modificacións o 25 de febreiro de 1995. O novo texto publicouse en maio, e tivo valor inmediato, sen precisar de aprobación por parte do goberno galego, que foi simplemente informado.
A nova edición do Diccionario da RAG de
1997 contiña 25.000 entradas.

A reforma de 2003
En
2001 iniciouse un proceso de negociación entre os departamentos de galego das tres universidades galegas, o Instituto da Lingua Galega e diferentes asociacións. O obxectivo era a unificación de dúas das tres diferentes normativas –e posturas– sobre o galego existentes: a normativa “oficial”, aprobada polo Instituto da Lingua Galega, o reintegracionismo –partidario da unificación ortográfica co portugués–, e o reintegracionismo de mínimos, unha fórmula intermedia entre as dúas defendida por varias outras asociacións. Este grupo de entidades presentoulle unha proposta á Academia.
A Academia discutiuna en novembro do 2001, aínda baixo a presidencia de
Francisco Fernández del Riego. Foi un debate difícil que rematou cunha votación con resultado de once votos en contra da mudanza, dúas abstencións e sete votos a favor, aínda que ninguén nese momento deu o asunto por pechado. A decisión foi polémica no seu momento e transcendeu ao ámbito dos investigadores e filólogos. O 30 de setembro do 2002, a Real Academia decidiu reabrir o debate, aínda que desde o interior da institución. O novo presidente era Xosé Ramón Barreiro, que se comprometera a conducir a reforma ao ocupar o cargo. A proposta finalmente aprobada pola RAG non coincide ao cento por cento coa presentada dous anos antes, xa que algúns dos puntos non se aceptaron na súa integridade, baixo a acusación máis ou menos velada dunha certa deriva lusista.
Mudanzas na norma
Texto íntegro das mudanzas: Arquivo PDF (R.A.G.)
Síntese das reformas na norma da lingua galega, aprobadas en 2003 pola R.A.G.
Preferencia de ao sobre ó: Ao mellor, fágoo.
Admítese plenamente a terminación –bel / -beis (amábel, amábeis).
Só é obrigatorio o uso da segunda forma do artigo coa preposición por (Vou polo camiño) e co adverbio interrogativo u (U-los óculos?).
Os signos de interrogación e admiración só son obrigatorios ao final do enunciado: Dimo! Por que non mo dis?
Preferencia do sufixo –aría sobre –ería: Consellaría, libraría.
Galiza é recoñecida tamén como nome da nación, xunto a Galicia.
Nos grupos consonánticos cc e ct, suprímese a consoante que segue as vogais i e u (produto, conflito).
Elimínanse esto, eso e aquelo e considéranse como únicas normativas isto, iso e aquilo.
Recoñécense como plenamente admisíbeis os adverbios aquén e alén, o relativo cuxo, as preposicións e locucións a respecto de, após, até e canto a, e as conxuncións e locucións adversativas no entanto e porén.
Terminan en -zo / -za as palabras diferenza, espazo, estanza (‘estrofa’), graza, licenza, nacenza, novizo, perseveranza, presenza, sentenza, servizo e terzo.
OUTRAS MUDANZAS A SALIENTAR:
Pasan a se considerar normativas as formas estudar / estudante, puberdade, reitor (cos seus derivados reitoría, reitoral), seita e vogal.
Prescríbese a acentuación esdrúxula das P4 e P5 dos pretéritos de subxuntivo: andásemos e andásedes, non *andasemos e *andasedes.
Elimínanse triple e cuádruple, por triplo / tripla e cuádruplo / cuádrupla.
Admítense formas duplas do tipo establecer / estabelecer e ouvir / oír.
A letra <> pasa a chamarse “que” e os dígrafos <>, <> e <> pasa a ser “que hache”, “ele duplo” ou “ele dobre” e “que u”.
Terminan en –u os seguintes substantivos: bacallau, pau; chapeu, romeu, xubileu.
Terminan en -o: tribo e ímpeto.
Acomódanse ao esquema irmán (masculino) / irmá (feminino) as seguintes palabras: afgán, alazán, alemán, barregán, bosquimán, capitán, catalán, ermitán, escribán, gardián, musulmán, rufián, sancristán, sultán e truán.
Admítense as variantes locais –ao / -á e –án / -án nos xentilicios correspondentes (burelao / burelá, muradán / muradán…). A terminación –án / -ana fica así reservada para caracterizadores pexorativos (bocalán…).
O esquema –ón / -ona fica reservado para formacións aumentativas (homón, mullerona…) e para deverbais pexorativos (abusón, abusona…). Nos demais casos, -ón / -oa (anfitrión / anfitrioa, león / leoa…).
Limítase a acentuación de interrogativos que introducen interrogativas indirectas a aqueles casos en que é necesaria para evitar anfiboloxías. P. ex., Dime como o fixeches.
Fíxanse as seguintes aglutinacións: acotío, amodo, apenas, decontado, decotío, deseguido, devagar, enseguida, talvez.
Elimínanse as conxuncións entonces, anque, nembargantes e sen embargo.
O apóstrofo pode utilizarse para respectar títulos de obras ou cabeceiras de publicacións: Lino n’A Nosa Terra.
Deglutínanse os numerais entre vinte e trinta: vinte e un, vinte e dous, vinte e dúas…