martes, 13 de julio de 2010

miércoles, 7 de julio de 2010

"Abandono"


Xa se ve a FILLA camiñar triste pero rapidamente na dirección oposta á casa do PAI, levando firmemente agarrada a corda ao fin da cal camiña, case ao trote, a égua mansa, pequena e teixa, que ten que abandoar a casa familiar da man da súa AMA. Xa podemos tamén ver que a carón das dúas desauciadas camiña unha terceira, máis pequena e alegre, doutra raza -canina-, inconsciente do incerto destino que ás tres agarda aló no alto do Marco. Moitas veces veremos á primeira, acompañada sempre da cadela pequena e pinta, dende hoxe en diante, acudir a aquela finca do alto do monte, onde as eguas moran, para visitar á súa querida amiga, condeada a facerse grande lonxe da vista da súa AMA.

Se mirarmos na dirección correcta veríamos ao PAI, furioso e fóra de si, disposto a manterse na súa decisión de expulsar á FILLA, herdeira natural, do único fogar que algunha vez coñecera, do berzo no que fora acolada e mimada pola nai, xa morta. O PAI sobe e baixa as escaleiras con xesto desesperado, bracexando violentamente e dirixíndolle á filla e a deus imprecacións que anuncian as máis terribles desgrazas. Agora o PAI abandoa a casa pechando violentamente a porta para non voltar máis, iso di, anque nós sabemos que non ten outro lugar onde ir nin outras fillas ou parentes que o acollan.

Ata hoxe todo foi harmonía, quen o dixera! Ata hoxe os días sucedéronse sen alteracións distintas ás da vixilia, que se alterna co sono, e as longas sobremesas do PAI, que como cabeza de familia todo lle era dado, todo feito e servido como correspondía a un home dunha xeración que nada aprendera sobre a igualdade entre homes e mulleres, e como correspondía a un octoxenario de limitada mobilidade.

A FILLA coidaba do pai coma quen coida do patriarca, preguntándolle se estaba todo do seu gusto e adiantándose as súas poucas e predecibles necesidades. Que outra cousa ía facer por un pai viúvo a aquela idade, só no mundo, deprimido dende o día en que a NAI deixou por fin de respirar, logo daquela enfermidade cruel e definitiva? Que outra cousa facer para cumprir coa vontade da NAI, sabedora da incapacidade do vello para sobrevivir por si propio sen a comprensión e axuda da única filla que el aceptaría á súa beira?

Se houbermos estado durante todo este tempo poderiamos dicir que pasou aquí para que todo cambiase tanto: da harmonía e das longas sobremesas a este abandoo da casa familiar, cada un polo seu lado, cada un desesperado, cada un ollando cara a un triste futuro.
Canto abandono e canta desesperanza tinxen este cadro que hoxe ollamos! Desviemos, de momento, a vista cara a cadros máis ledos e cheos de cor: na vila, todos están contentos, pois xa chegou o Nadal, época de esperanza e calor familiar. Óense constantemente panxoliñas e as decoracións propias desta época están por todas partes.


domingo, 4 de julio de 2010

"Envexoso Alcalá?"


Veño de dar con este artigo de Xavier Alcalá, escritor en lingua galega, nacido en Ciudad Real e casado con arxentina de orixe inglés, entre cuxos méritos se atopa o de ter escrito algunha canción para Andrés Dobarro.


A primeira lectura do texto déixame asombrada, e é que o feito de que un escritor se refira a outro con tanta mala fe dá moito que ver. Certo que hai un glorioso precedente na literatura española, anque os dous protagonistas non serven de paralelismo con este caso, xa que para iso precisaríamos asumir que Alcalá é un escritor consolidado e con algún prestixio. Non é o caso.
Claro que acusar a Ángeles Caso de se ter apropiado dun título seu é comezar por algo, anque dubido moito de que esta carreira o vaia levar a gañar un Nóbel...
Leo o texto de segundas e doume conta de que se trata dun artigo ponzoñento cheo de prexuízos cara a dous escritores universais: dende faltarlles ao respecto ás súas donas ata a atribuírlles non sei que prexuízos cara á lingua galega. O final do texto sérvelle para cubrirse de gloria e prefiro nin comentalo porque a falta de respecto cara ós seus maiores é tan grave que abonda para non voltar ler un libro de Alcalá. Xa lle gustaría chegar a ter algunha vez a metade de sentido común e de clarividencia que tiña Saramago aos seus oitenta e tantos.
A clave debe estar no sentimento de ruín envexa de quen se ten a si mesmo por un grandísimo autor, merecente, por suposto do Nobel. Se segue nesta liña, moito me dá que non pasará de ser máis que un mestre de universidade.
Por certo, calificar o "Caim" de soporífero só ten un par de explicacións: ou nono leu, ou a súa formación en enxeñería das telecomunicacións lle impide recoñecer unha obra mestra cando está diante das súas narices.
Eu creo que nono leu.