No lugar do que veño ben poderían vivir os habitantes de Hobitton; atoparían todo do seu gusto, dende o verde da paisaxe ondulada sementada de bidueiros gardiáns dos mil ríos, ata as costumes dos meus paisanos, moi dados ó bo xantar e á conversa espontánea. Se alguén tiver interese en coñecelo e de paso aprender algúns tecnicismos de Xeografía, pode visitar o enderezo seguinte: http://video.google.com/videoplay?docid=-40000954359482020&hl=es
Levo moitos anos de reflexión a respeito do xenuíno carácter dos meus veciños, e preguntándome canto del pervive en min. Por iso esta escolma, que nada tén de rigorosa mais non falta á verdade en materia lingüística.
Unha vez situados, comecemos coas blasfemias.
Escoitei moitas veces a seguinte imprecación: " vaian cinco mil demoños zoupando nel hasta ´l infierno". Dende logo a persoa estaba realmente anoxada para lle desexar ao contrario semellante castigo. Nunca din imaxinado cinco mil demonios xuntos, e menos correndo detrás de alguén... O certo é que cando se había que pór serio ou se quería resultar contundente, nada mellor cá unhas palabriñas en castellano.
Curiosamente, o demo estaba moi presente: "¡Cómam(e)o demo!", " ¡ Tráguem(e)o demo!", " ¡O demo te leve/coma!"...
Igualmente a xente cagábase en San Periquitín da Hucha, na Osperana, e en entidades moito máis abstractas, coma por exemplo na Vircha.
Lembro á miña nai apoiarse a miúdo na expresión "¡Juradios!" ,nun intento de xurar sen xurar.... e botarlle a culpa ó Altísimo! Claro que iso era bastante corrente, non sendo raro escoitar aquilo de "¡Mecag(0)n dios, e que non sea o que me criou!" ou ¡"Mecag(o)n ningún dios!".
Como bos galegos, os meus paisanos son moi celosos do seu, moi conservadores tamén en materia relixiosa, non aceptando fácilmente a existencia doutras divinidades distintas da súa, como demostra : "¡Mecag(o)n dios negro!".
Levo moitos anos de reflexión a respeito do xenuíno carácter dos meus veciños, e preguntándome canto del pervive en min. Por iso esta escolma, que nada tén de rigorosa mais non falta á verdade en materia lingüística.
Unha vez situados, comecemos coas blasfemias.
Escoitei moitas veces a seguinte imprecación: " vaian cinco mil demoños zoupando nel hasta ´l infierno". Dende logo a persoa estaba realmente anoxada para lle desexar ao contrario semellante castigo. Nunca din imaxinado cinco mil demonios xuntos, e menos correndo detrás de alguén... O certo é que cando se había que pór serio ou se quería resultar contundente, nada mellor cá unhas palabriñas en castellano.
Curiosamente, o demo estaba moi presente: "¡Cómam(e)o demo!", " ¡ Tráguem(e)o demo!", " ¡O demo te leve/coma!"...
Igualmente a xente cagábase en San Periquitín da Hucha, na Osperana, e en entidades moito máis abstractas, coma por exemplo na Vircha.
Lembro á miña nai apoiarse a miúdo na expresión "¡Juradios!" ,nun intento de xurar sen xurar.... e botarlle a culpa ó Altísimo! Claro que iso era bastante corrente, non sendo raro escoitar aquilo de "¡Mecag(0)n dios, e que non sea o que me criou!" ou ¡"Mecag(o)n ningún dios!".
Como bos galegos, os meus paisanos son moi celosos do seu, moi conservadores tamén en materia relixiosa, non aceptando fácilmente a existencia doutras divinidades distintas da súa, como demostra : "¡Mecag(o)n dios negro!".
Non sei se estas expresións seguirán vivas na lingua da xente. Quen queira investigar...
No hay comentarios:
Publicar un comentario