Carta a unha filla.

Querida filla;
Contigo chegaron as ganas de abrir todo aquilo que teño fechado dende fai tanto tempo. Igual que me abrín para que vises a luz, así che explicarei o que precisas saber para poder vivir. Non só desexo que sobrevivas senón que sexas un ser humano en toda a grandeza do que pode ser un ser humano. Mírote e xa intúo tal condición. Por iso é polo que chegou o momento de che contar, de che explicar, para que non te chegues a atopar soa e sen respostas, como eu me teño atopado. Para que sexas máis feliz, se eu podo contribuír a tal estado.
Porque a felicidade, meu amor, é o único polo que merece a pena loitar . Ningunha outra loita che ha facer sentir plena. Oriéntate á felicidade, a facer todo aquilo que cha proporcione, a ti e a aqueles que queres.
Porque da felicidade saes, miña rula, do amor máis profundo que unha muller e un home se poden profesar.
Eu nunca fun feliz.
É unha afirmación categórica, rotunda pero absolutamente real. Constatei a miña infelicidade en todos estes anos vividos. Por iso o ton amargo.
Esa é a miña infancia. Non quero que sexa a túa.

É por obra túa que me transformo en forza creadora, en matriz protectora, en garda da túa seguranza, do teu benestar.

É por obra túa que me prego a este papel que a natureza decidiu asignarme e fágoo con agrado.
Miro para atrás e vexo a tódalas mulleres da miña familia; mulleres tristes, mulleres loucas, mulleres agres. Miro para ti e quero cortar os elos desta cadéa xenética. Eu serei a ponte.

E agora que fago de ponte, agora que tés o escenario montado para comezar a túa actuación, por onde comezar a explicarche?
Viñeches a un mundo duro, pero non temas. A nosa especie tén moitas cousas boas, unha delas é a capacidade para fechar os ollos cando non queremos ver, e de repente, o espanto desaparece. Non sei se quero que teñas sempre os ollos ben abertos. Non sei se o quero para ti. Eu non podo fechalos.
Que papel escolleras: serás princesa? Serás cincenta?
Serás capaz de meterte na túa personaxe ou pasaraste a vida agardando outro papel distinto, mellor? Neste inmenso escenario tés tódolos papeis. Serás libre para escoller ún, ou moitos. Así trazarás a túa vida. Escollendo constantemente. Cada escolla levarate a outra, e á súa vez a outra e así mentras vivas. É o teatro, miña rula.
Cando miro as túas manciñas movérense arbitrarias, rechonchas, pregúntome que tocaran, que agarrarán, para que as usaras, para que che servirán.

Miro os teus olliños chorosos, claros, límpidos e xa quero ver todo o que verán. Quero estar en cada mirada e en cada caricia. Pero non podo, non poderei. Desgárrame esa verdade. Porque eu quixer estar contigo para sempre, como amantes entregadísimos.

Así te amo.