"As galiñas tamén toman o sol"

Teño necesidade de ir escribindo certas cousas que de cando en vez acuden a min dende un xa moi lonxano pasado, por medo a esquecelas. E é que quero contarlles aos meus nenos estas anécdotas, como parte do patrimonio inmaterial que me sinto obrigada a deixarlles en herdanza.

Hoxe falarei de galiñas. Sei que non é un grande animal, mais naquel tempo era un dos meus favoritos: por algo tiven unha galiña chamada Raúl que me seguía a todas partes!

Nas miñas tardes infantís da Terra Chá entretíñame en observar como as galiñas se tumbaban de lado e ían escarabellando na terra coa á que ficaba debaixo, para se acomodaren baixo os raios do tímido sol alvarego. E é que a miña non é unha terra sollía, senón que son moitos os días de verán nos que a néboa é espesa, e moitos os invernos de xeadas mañanceiras. A miña nai adoitaba dicir que non valía a pena mercar roupa de verán, para tres ou catro días de verdadeiro calor que ía...

O caso é que as galiñas aproveitaban calquera raiola de sol e ían alternando de lado, agrandando o buraco feito na tarde anterior; moitas pitas a facer cadanseu buraco na terra para poder mellor conxugar o frescor da terra coa quentura do sol, convertían o terreo nunha paisaxe case lunar . Adurmiñadas, así estaban por algún tempo, quen sabe se cociñando o ovo do día ou soñando coa próxima niñada.

Boto de menos a sensación de axexar a sesta das galiñas!!!

Que gozoso tamén ver por vez primeira á galiña seguida polos pitiños -sete, oito ou nove-, nacidos de pouco, e escoitar aquel choqueo especial que só dirixen ás súas crías. A Madriña deitaba ás pitas chocas baixo dunha cesta, para que incubasen os ovos por algo máis de quince días, e non había un que eu non me achegase para comprobar a traveso dos seus buracos se xa saíran os pitiños.

E é que non había casa de aldea sen as súas sete ou oito pitas co seu galo, quen se comportaba non só coma reprodutor, senón como protector do grupo, proveedor de alimento e defensa. Moi orgulloso, ía escarabellando aquí e alí coas súas impoñentes garras, á procura dalgún verme, que logo ofrecía ás súas protexidas. Por suposto, non perdía ocasión para a conquista, e íalles cantaruxando algunhas cantigas de amor ás galiñas, por ver de conquerir os seus favores, anque non todas amosaban interese.

Todo harmonía ata a chegada do temible raposo, que se producía cando os da casa durmían a sesta e ficaba todo tranquilo. Só o cacarexo desesperado das galiñas e o ladrar do can anunciaba a chegada daquel ladrón, que sempre levaba a algunha malpocada, deixando un rego de plumas e sangue.

Ai que mundos aqueles onde as galiñas durmían a sesta e tomaban o sol!!!