"Quen llo dera vivo!"

A nena facíase un novelo na escuridade das escaleiras que daban ós cuartos. Sentábase nunha delas, a que máis perto estaba da gateira (había sempre unha abertura para que os gatos puidesen acceder aos cuartos e manter controlada a poboación de ratos...), e fundía a súa cara entre as pernas dobradas, apretadas fortemente polos brazos. Choraba de rabia e insultábao en voz baixiña, usando as peores palabras. Soñaba con matalo algún día, utilizando algún método segredo, como engadirlle veleno dos ratos nas comidas, por exemplo. Imaxinábase así vencedora, e libre por fin da súa violencia verbal, das súas actitudes violentas e das súas reaccións desmesuradas cara a aquela nena que lle tiña pavor. Tamén así libraría á súa amadísima nai do dominio do monstro. Estaba segura que ela compartiría o seu segredo método para librárense del, así que non entendía por que recelaba tanto cando lle pedía que lle axudase. O argumento mil veces repetido de "É o teu pai!" non abondaba para convencela ou consolala.

Así foi medrando, e coas medras tamén veu vindo o valor para se lle enfrontar brevemente e liscar ás carreiras acto seguido, por medo a recibir algún golpe daquel pai cheo de ira e de incomprensión para a súa filla máis pequena, á que lle levaba cincuenta anos e concibira por erro.

A adolescencia da moza veu marcada polos silenzos e os resentementos. Ignoralo non sempre era suficiente así que tamén optaba por evitar a súa presenza. A cada vez maior decrepitude del non facía en maneira algunha que o corazón endurecido da rapaza se doese del, tanto era o odio acumulado.

Tiveron que chegar anos de madurez para quen, chegado o momento , foi capaz de ver que todas as actitudes humanas, ata as máis violentas, teñen unha razón de ser, e que quen agora maltrata ás veces foi maltratado con anterioridade. A rapariga fíxose muller, e a muller fíxose nai, e a nai visitaba frecuentemente ó vello para lle ofrecer compaña e consolo. Cociñaba os pratos favoritos do pai, que comían logo xuntos, facendo que a conversa serea e tranquila fose fluíndo. As engurras daquela pel encurtida polo tempo, os ollos chorosos e empequenecidos, e a soidade interminable abrandoulle de tal maneira o corazón á filla, que eran moitas as ocasións nas que agora se facía un novelo para chorar amargamente a soidade do pai.

O pai, agora morto, ven á súa mente en forma de lembranzas boas, e por anos a filla leva esquecido que unha vez sentiu tanta carraxe cara a el. Quen llo dera vivo!