" Maxia"

O sol quentaba con forza, e, por sorte, pola estrada non circulaban moitos coches . Se cadra a xente estaría na praia, ou nunha das múltiples festas patronais que se celebraban naquela fin de semana; é ben sabido que o verán é tempo de festas e romarías en toda Galiza.

Como quer que for, ela agradeceu que non houbese máis tráfico pola estrada, xa que cos nervos que levaba, custáballe manter a calma e conducir con tino.

Non quería engurrar o vestido, así que o recolocaba de cando en cando. Escollera o seu mellor vestido, e o que máis a favorecía...

Tampouco quería chegar antes de tempo: non sabería que facer no aeroporto mentras agardaba.

A música púñaa aínda máis nervosa, así que decidiu conducir en silenzo e concentrarse na estrada e nos seus amedoñados pensamentos: tiña medo de que finalmente el non se presentase e de toparse a si mesma de pé en fronte á porta de chegadas, agardando por unha pantasma; tiña medo de que nada fose como tiña imaxinado tantas veces; tiña medo, tamén, das reaccións del: e se a vía e daba media volta? E se finalmente non se presentaba? Que faría entón?
Xa se acercaba ao aeroporto. Pensou en xirar noutra dirección e esquecer toda aquela loucura. A súa natural tendencia a complicarse a vida non lle trouxera máis que problemas, anque tamén é certo que nunca deixara de facerlle caso aos seus instintos, que eran os únicos que nunca a enganaran...

Levaba semanas desexando este encontro, que parecía que nunca chegaba. Semanas de longas e apaixonadas conversas ao teléfono; de vérense a traveso da webcam e incluso durmiren con ela acesa para facérense a ilusión de estar xuntos... agora, por fin, estaban a punto de encontrarse!
Sentíu un esvaído con este último pensamento, mais como xa estaba a punto de entrar no aparcadoiro, non puido facer outra cousa que coller o billete e entrar para aparcar o coche.
Deu varias voltas ata que decidiu onde deixalo. Apagouno e sacou as chaves. Mirouse no espello: gustouse. Abríu a porta e saíu.

Camiñou en dirección porta de entrada. Xa non había escapatoria.

Compúxose, e, moi decidida, avanzou ata o interior.

Xente por todas partes, moito barullo. Colas para facturar e para xantar no único restaurante. Foi mecánicamente cara á zona de chegadas; buscou o panel onde se indicaba a hora de chegada do vóo: estaba en hora, así que faltaban cinco minutos para que aterrase.
Quen coma ela agardaba pola chegada do avión, facía unha roda en torno á porta de chegadas; había pais que agardaban polos seus fillos e fillos que agardaban polos pais; noivos que agardaban ás noivas; un axente dunha empresa de turismo agardaba por algún grupo visitante e un executivo agardaba por algún compañeiro.

Ninguén parecía tan nervoso e excitado como o estaba ela, anque se esforzaba por non aparentalo.

Entretívose en observar as reaccións da xente, nun esforzo por distraer a mente.

Pensou en ir á cafetaría a tomar un café, mais desbotou a idea, dubidando de que lle dese tempo antes de que comezasen a saír os pasaxeiros daquel vóo, que xa aterrara.
Non se moveu e ollou fixamente ás portas, que se abrían e pechaban para deixar pasar os recén chegados.

O corazón era agora un cabalo enlouquecido a correr desbocado.

Seguían a saír persoas.

Dubidou de se o recoñecería, dado que só o coñecía "virtualmente". Saíu un home só, de mediana idade, buscando coa mirada a alguén; quizo correr aos seus brazos...

Non era el.

Sentiuse estúpida; quixo fuxir para o coche e desaparecer dalí. Nunca máis voltaría a saber dela... pero non podía despegar os pés do chan.

Colocou o pelo.Alisou o vestido.

Seguía a chegar xente.

El non saía. Xa case non debía quedar ninguén do avión sen saír.
Sentiuse a máis idiota, a máis ilusa. Agardara tanto tempo por este momento!
Xa só quedaba ela alí de pé, sen se poder mover.
As bágoas enchéronlle os ollos de brillo.
Decidiu marcharse para a casa, de onde non debera ter saído nunca.
No fondo era aquilo o que sempre temera: que todo fose unha grande mentira. Todo palabras baleiras.
Decidiu marcharse, anque antes mirou por última vez á porta, esperanzada.
Cando ergueu a vista, el estaba parado fronte a ela, observándoa con dozura infinita; pousou a equipaxe no chan e correu cara a ela cos brazos abertos.

Dous corazóns batían agora desbocadamente; dúas persoas eran agora unha soa.

As veces, a maxia existe, e pódovos asegurar que esta foi unha delas.

Nunca máis se separaron.

A maxia continúa.

"Que é iso?"

"Missing Michael..."

"Os piratas somalíes"

Aí vos vai a outra cara da moeda. Xa que os mariñeiros volven á casa, do cal me aledo profundamente, é hora de que vexamos este vídeo no que vemos que as cousas son lixeiramente diferentes do que nolo pintan nos medios de comunicación. Un documento para pensar, e moito.

"Ich bin eine terroristin"

Estes días, co gallo do aniversario da caída do muro de Berlín, lembreime dunha viaxe que aló fixen fai algún tempo. Quixen fotografarme con este pedazo do muro que ficou conservado na Postdamer Platz e que serve de homaxe a Rosa Luxermburgo e á paz.

Rosa Luxemburgo é unha das mulleres revolucionarias máis famosas da historia. Nada en 1870 en Polonia, no seo dunha familia xudea, xa coñece dende ben axiña o que é o exilio e a persecución, ao ter que fuxir a Suíza no 1889 a causa da persecución da que foi obxecto pola súa militancia socialista.

Estudante brillante nunha época onde poucas mulleres tiñan esa oportunidade, foi quen de facer estudos de Dereito e economía política. Fundadora do que logo sería o Partido Comunista Alemán, sufriu encarcelamento entre o 1903 e 1904 , e lonxe de abdicar da súa ideoloxía, participou activamente en congresos e debates políticos nos que militantes e dirixentes socialistas e marxistas buscaban alternativas para unha época histórica máis que convulsa, unha vez desaparecidos os teóricos clásicos, Marx e Engels.

Crítica coa teoría clásica de Marx sobre o feito de que o Capitalismo tería que chegar á súa fin nun momento dado da historia e tamén crítica co centralismo partidista de Lenin e a pouca participación das bases na dinámica do partido, Rosa representou unha posición teórica máis heterodoxa, utilizando o novo termo de "imperialismo" e dando unha explicación económica e política do que supuña o colonialismo, en pleno auxe na época.

Tamén influíu decisivamente no Partido socialdemocrata alemán, anque no 1914 se opón á decisión do mesmo de ir á que sería a I Guerra Mundial, difundindo material impreso no que se denuncia que a guerra é unha guerra promovida pola burguesía e que en nada beneficia ás clases proletarias.

O partido escíndese en xaneiro dese ano. No 1918 prodúcese a coñecida como " Revolución de Novembro", na que participaría activamente Rosa difundindo material revolucionario entre os soldados. A consecuencia destas actividades, é detida e encadeada e, en 1919, é torturada e asasinada, xunto ao lider revolucionario Karl Liebnecht. O seu corpo correu un incerto destino ata que apareceu, en estado de descomposición moi avanzado, nunha exclusa dun canal da cidade. Dende entón, un domingo a mediados de xaneiro, en Berlín celebran o aniversario do asasinato.

Por iso quixen eu que me fixesen esta fotografía, como homaxe persoal.