"Neve no Baixo Miño"

Despois de máis de vinte anos, nevou na desembocadura do Pai Miño. Certo que o ano pasado caeron unhas folerpas a media mañá dun día de xaneiro, mais o de onte era nevar de verdade. Un fermoso agasallo para que os nenos e nenas se despedisen das vacacións de Nadal e voltasen á escola con máis gañas... ben, con algunhas gañas polo menos...

Canta auga da que hoxe ven Río abaixo será daquela que en forma de brancas e lixeiras folerpas acariñou as miñas doces e verdes paisaxes da infancia... e é que noutro tempo lonxano acubillábame á sombra da Serra onde as gurgullantes e claras augas do Río Miño nacen cada día. A neve naquel tempo e naquel meu solar infantil non era pasaxeira, senón que se derretía pouco a pouco, descubrindo novamente os camiños enlamazados e a erba dos prados, tumbada polo peso de tantos días de nevarada.

Non había nada como lamber os carámbanos de xeo, que, pendurados dos lousados cal estalactitas brillantes, se formaban co intenso frío do inverno.

Os paporrubios voaban torpemente á procura dalgunha semente que levar ao peteiro: eran días de caza exitosa para os gatos da casa, que vían, case incrédulos, como os paxariños cheos de frío caían fácilmente baixo as súas gadoupas de gato manso.

Tamén eran días para ficar moi perto do lume aceso de mañá á noite, mantido e atizado pola Madriña, que gobernaba os aspectos domésticos da casa.

Días lonxanos e xa inexistentes, se se pode dicir que o pasado non existe. Ninguén pode dar fe tampouco do futuro... así que fico cos restos da nevada de onte, aínda á beira da estrada, e que me trae lembranzas doutro mundo e doutro lugar. Tamén vos deixo a imaxe dunha das miñas adoradas montañas miñotas, que aínda garda algo do tesouro caído onte.