"Xardín xaponés con engazo galego-portugués"

Para conxurar a memoria do pasado, axúdome dun engazo/enciño de miniatura feito por algún artesán portugués que fai a feira dos sábados en Cerveira e que mo vendeu por algo máis de dous euros. Hame servir para trazar as ondas caprichosas do mar na area das miñas lembranzas.

A caracola é a estrela do xardinciño. Antes pertenceulle a unha tal Milagros, que prefiría lavarse nas augas do río antes que nas da billa, e que camiñaba descalza pola madeira da súa-miña casa, mentras me contaba historias daquela vivenda centenaria que eu tanto quixen. E é que era outra época, na que todo era ilusionante e o mundo era aquel prado cheo de ortigas, a figueira a carón da parede; a cerdeira brava, cuxas raíces serviron de leito para a miña cadeliña pinta; o paseo asombrado polos frutais de enfronte da casa, onde medraba, sen sabelo, o endrino do que se servían os veciños para facer o seu licor; a videira da porta, retorta polos anos, e, sobre todo, o cuarto de madeira, coma o camarote dun barco.

Tamén o niño da curuxa, espreitado polos humanos dende dentro da casa, a traveso do ventanuco que se abría ao grande cuarto caleado ao estilo andaluz. O ventanuco protexíase cun vidro e servía de observatorio privilexiado ao niño da curuxa, quen adoitaba ulular polas noites, facéndome pasar medos que logo houben superar. Tamén a raposa gustaba de situarse nos límites do prado e berrar cara a min a última hora do día, no lusco-fusco, coma quen reclama algunha débeda impagada. Só quen oíse algunha vez o berro do raposo, en vivo e en directo, se fará unha idea da impresión que causaba o seu berro.

Ah! Que saudades daquela miña casa, que en realidade nunca foi miña, nunca de ninguén. Que saudades daquela moza, sempre cos ollos postos no horizonte, incapaz de ver o máis cercano, incapaz de disfrutar como merecía aquel barrio das Fontes, da lonxana Pousada, aló por onde nacen as augas do Río.