"Anduriñas: as máis queridas"

Gosto muito de escoitar os chíos das anduriñas ao pasar en voo rasante na procura de insectos para lles levar aos poliños no niño. Transpórtanme á nenez, cando a súa chegada era benvida polos veciños todos, ledos pola pronta chegada do bo tempo. Pousábanse nos cables da luz e, igual que as lavandeiras, bebían nas pozas do camiño. No patio da miña casa tódolos anos facían algúns niños, que ninguén ousaba estragar dun ano para outro, así que só tiñan que retocalo un pouco de ano en ano, coma quen arranxa a súa casa, e xa se puñan a criar. Saían enseguida os poliños e entón comezaban as idas e vidas dos pais co peteiro cheo de comida. Pouco a pouco as pequenas anduriñas ían asomando polo bordo do niño e medrando ata que xa estaban grandes demáis para seguiren alí. Era entón cando máis perigo corrían de caer ao chan e seren devorados polo gato da casa, sempre cun ollo no teito. Eu sempre tentaba volver o pito ó seu lugar, a risco de espantar os outros e provocar unha catástrofe aínda maior... pero morría de pena ao ver o pito indefenso caído no chan.

Meus pais nunca pechaban o puxigo da porta pola noite antes de se aseguraren de que os dous proxenitores estaban dentro, pousados perto do niño. E era motivo de grande preocupación na casa a ausencia dalgún deles.

Semellante sensibilidade das xentes do agro cara ós pequenos e fráxiles seres non é máis que unha proba da natureza protectora do hábitat rural e os seres que o poboan que teñen labregos e gandeiros. Ninguén mellor cá eles coñece o valor da anduriña, non só como belísimo animal senón tamén como limpador do ar ao se alimentar dos insectos abundantísimos na época de primavera e verán.

Verdadeiramente un quixera que as anduriñas se quedasen todo o ano connosco. Sinto moita pena cando se van e quedo coa esperanza de volvelas ver novamente.