"Foise Ruli"

Ruli era a nosa cadela branquiña coma unha folerpa de neve.

Onte deixounos nunha fría mesa metálica de consulta de veterinario. Eu chorei amargamente por non ter mellor decisión que tomar cá de axudarlle a non seguir sufrindo tanto. Só fun quen de mirar o seu corpiño inmóbil, xa sen vida. Os ollos abertos cara o infindo da morte magoáronme a alma.

A miña cadela e eu pasamos moitos anos xuntas, dende aquel día en que chegou a nós, pequechiña e deslumbrante, co seu fuciño rosa e o seu rabiño encoscado, como se dunha sorte de porquiño se tratase.

A miña cadela vivíu á par miña os tempos bos e malos que nos tocaron. Xa non volverá aledarnos o día co seu implacable optimismo. Un pouco de min ficou perdido naquela mesa fría e metálica.