Se un descoñecido che regala un crisantemo, desconfía: igual estás morto e nono sabes, como lle pasa ós protagonistas da película de Alejandro Amenábar, Los Otros, baseada no libro "The Turn of the Screw", de Henry James.
Sexa como for, e se estás vivo mellor para ti, o crisantemo asóciase inevitablemente á morte e é unha das flores que forman parte dos arranxos florais para honrar ós que se van.
Non entendo moi ben aínda como é que téndolle tanto medo e rexeitamento á morte somos quen de sublimala nunha celebración anual coma a que está por vir o vindeiro venres, 1 de novembro. Imaxino que se trata da única maneira posible de convivir con esta certeza que temos de sermos mortais. As flores, dicía a miña nai, son das cousas máis belas que proporciona a natureza. As caveiras, o proceso de putrefacción dos corpos, as tumbas, os cadaleitos, etc. son das cousas máis repugnantes, polo menos nesta cultura nósa actual. Conxugar as dúas cousas é un acto tal de capacidade para integrar o medo á morte na nosa vida que dá que pensar.
Un amigo meu di que cando morremos "imos a outro lado", e eu á miña filla, cando preguntou pola Ruli (a nosa cadeliña, que morreu) díxenlle que se fora para a súa casa. Todo por fuxir da puñeteira realidade, que nos dá nos fuciños cada vez que perdemos a un ser querido. A realidade é dura demais para asumila tal cal é .
Por iso estes días atópome con certas dificultades á hora de enfocar o traballo que teño que realizar na aula cos meus alumnos sobre o dichoso Samaín-Halloween-Día de Todos os Santos. OS meus alumnos son pequenos e precisan dunha explicación sobre este tema. E eu a dárlle voltas.
Se se vos ocorre algo...
Por certo, a miña nai tamén dicía que, xunto cas flores, a música era a cousa máis fermosa que existe. Flores e música: unha bela combinación.
No hay comentarios:
Publicar un comentario