Estaba a ver na segunda cadea un filme titulado “Las Torutugas también vuelan”, descoñecida de todo para min, mais o argumento é de sobra coñecido: Estados Unidos e os seus aliados ocupan o Iraque de Sadam Hussein, arrasando ao tempo coa poboación civil e provocando inxustizas que xa nunca máis poderán ser reparadas. Nenos e nenas, vellos e vellas, pobres que xa o eran antes da triunfal entrada Ianqui en Bagdag, todos vítimas da barbarie e do integrismo occidentais.
Tan sensible son a este tema da guerra, do exterminio do indefenso, do pobre, que non podo evitar chorar amargamente e disgustarme fondamente neste punto en que, por casualidade, puxen a tele para me entreter. O certo é que ben podería apagar o aparello e marchar a durmir con mellores pensamentos, pero comprázome en vequer bágoas por tanto sufrimento; en certa maneira é a forma que teño de purificarme un pouco por dentro, así que ten valor terapéutico. Xa sei que non serve para nada máis aparte diso.
Agora, marcho durmir. Ata mañá.
No hay comentarios:
Publicar un comentario