Sobre o tema da "obediencia" ós partidos políticos que prantexa o meu amigo K. por aí nun comentario, poderíamos falar longamente; básicamente, os partidos políticos (que son financiados por todos nós, en base á súa representación), son organizacións sociais e teñen as súas normas internas de funcionamento. Se os seus afiliados nonas cumprisen deixarían de ser organizacións e pasarían a ser "desorganizacións". Daí que algúns, nomeadamente os partidos comunistas, adoptaran a disciplina de voto, disfrazada de "democracia interna" para levar adiante os acordos.Moi a miúdo, a coherencia persoal é "incoherente" coa do partido, cando non abertamente incompatible ou contraria; e moi a miúdo, a militancia opta pola disciplina, xa que a maquinaria do partido é tal que calquera "indisciplina" implica pasar a ser considerado sospeitoso, bicho raro, indisciplinado, espía, indigno de confianza, apestado, traidor, tránsfuga, etc. A miúdo tamén isto tradúcese na segregación non só da persoa senón tamén das ideas que defende; os antigos camaradas non queren ser vistos en público co "díscolo" e este vése ante un dilema: renunciar ás súas ideas e marchar para a casa; renunciar ás súas ideas e quedarse, ou tentar unha "terceira vía", alternativa, arrastrando a aqueles susceptíbeis de pensar igual, cansados das maiorías, da disciplina....É a historia de sempre, antiga coma o mundo, coma a existencia das organizacións sociais, de calquera tipo.. é defecto do animal.
Por iso, os que por natureza somos máis díscolos, nunca atoparemos un lugar onde nos expresar con liberdade e onde sentirnos parte dun proxecto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario