"SÓS"

- Ola!

- Ola. Que tal ?

- Todo ben, e ti que tal?

- Ben, moi ben.

- Estás a comer? Parece que teñas a boca chea de comida.

- Estou, si.

- Sabes que te quero, non si?

- Ah claro! Sei tal, anque hoxe non mo pareza dado o estrano ton da túa chamada.

(silenzo)

- É que cando estás borde, estás borde.

(Óense unha gargallada feminina de fondo)

- Ah si? Estou borde? Pois nada, ata logo, adeus.

- Adeus, chámote logo.

- Fai o que queiras.

O teléfono ficou mudo enriba da mesa, a chamada aínda activa e unha voz ao outro lado preguntando insistentemente Estás aí?, Estás aí? Logo fíxose o sinlenzo.O aparello de teléfono aínda seguíu xirando un pouco máis, ata ficar inerte.

Na súa cabeza os fluídos mesturáronse violentamente, nunha reacción química que desembocou en ollos brillantes e lacrimosos. Cada unha das súas paisaxes de desamor viñeron a se superpórpara formar unha única e nídia imaxe, perfectamente imputábel a calqueira outra persoa, lugar e tempo, xa que nada orixinal acababa de producirse .

O facto de nacermos sós, de vivir sós e de morrer sós é tanto máis evidente canto maior é o noso desarroupamento emocional. Realidades de por sí absolutamente esmagadoras para o entendemento, agochámolas baixo outras fórmulas de ser e estar como é rodearse de familia, amigos, parellas, compañeiros, etc. O caso xa non é non estar só, senón conquerir que o barullo de toda esa xente nos impida pensar. E, concretamente, pensar na morte, á que nos enfrontaremos, tamén sós.

Por iso, no caso do protagonista do relato que abre esta entrada, produciuse unha desas singularidades espacio-temporais polas que é posíbel olhar directamente á esencia mesma da vida. Deuse conta de que a vida é outorgada individualmente e que é cada indivíduo quen ten que xestionar por sí propio aqueles sentimentos e sensacións que xorden no seu interior en función das relacións cas demais persoas (diría máis, cos demais seres vivos, xa que igual que unha parella que non te trata co debido respecto ou delicadeza, mesmo unha planta pode desencadear sensacións de frustración, soidade e tristeza ao ver que murcha en troques de estar brizosa e chea de vida) .

Sendo isto así, tampouco é estrano que, a consecuencia da breve conversa telefónica, o noso protagonista decidise, logo de ler este texto do meu blogue e descubrir que o que lle estaba a pasar non era nada anormal senón totalmente natural, pór fin a aquela relación de dependencia emocional na que calqueira movemento da outra parte tiña un efecto inmediato, e ás veces inmediatamente devastador na vida de quen desta parte do teléfono se situaba, cal se do efecto mariposa se tratase.

Enfrontándose á inmensidade do espazo e do tempo e ao baleiro terríbel que xa sentía na alma, recolleu todo canto pensou que lle ía facer falta nos días vindeiros, fechou a porta da casa con chave e marchou para nunca máis voltar. Se o chego a saber, nunca houbera escrito este texto, tal é o meu sentimento de culpabilidade.

Á procura da verdadeira liberdade é que marchou, deixando tras de sí simplemente o oco da súa presenza e ningunha proba da súa permanenza naquel lugar que fora o fogar familiar e que agora só era o baleiro.

MORALEXA: A soidade é a nosa única e verdadeiramente fiable compañeira. Descubrir esta realidade farate sentir só, e entón estarás acompañado... de ti mesmo.