"Acoso á presa"

Aquí veñen, todas en manda, sabedoras de que o traballo en grupo lles ha dar mellores resultados nesta caza. Avanzan cos ollos fixos na presa e agárdana a certa distancia, deixándolle introducirse no edificio, onde, por algún tempo, atopará acubillo. O corazón bate con forza no peito de quen se sabe vulnerábel, en inferioridade numérica, ao tempo que calcula as posibilidades reais de poder librarse do furibundo ataque que está a punto de iniciarse. Tampouco as feras as teñen todas consigo, xa que non hai plan que non teña un punto débil, e algo podería saír mal. Achéganse á porta, primeiro indecisas: só algunhas deciden entrar, co corpo gacho e ollos nervosos. Detrás, entra o resto dos indivíduos do grupo de caza. Son todas femias, agás un macho. Sitúanse estratéxicamente, seguindo un plan meticulosamente planeado.

Vemos á presa agochada tras dunha porta fechada, pensando que se cadra desta libra e os acosadores deciden que non val a pena agardar máis, pero mal sabe que estes depredadores veñen dispostos a acabar con ela,arriscándose incluso a saíren algúns deles malparados: non en van este é o territorio natural da asustada mestra de primaria.

Os depredadores, todos eles membros de Galicia Vil-lingüe, están decididos a axustarlle as contas a quen só cumpre co seu deber de lles enseñar a falar e escribir correctamente en galego ós seus alumnos e alumnas.

As feras ulen o medo da víctima e isto anímaas a subiren ao piso onde a mestra ten a súa aula. A estratexia consiste en ameazala esixíndolle que non lles "impoña" o galego aos seus fillos en nome da liberdade lingüística; advírtenlle que o decreto está a punto de aprobarse e que a súa hora está pronta. Profiren ameazas contra os que chaman "mestres políticos" e advírtenlle á mestra que todos eles han ser expedientados. As dentadas das bestas afúndense na carne xa sangrante e aberta. O cheiro do sangue aínda as enlouquece máis e redobran os seus esforzos por abater á mestra.

Mal saben as ignorantes, féridas e duras bestas que a razón da mestra está moito por riba dos seus instintos carroñeiros, dos seus complexos de hienas aspirantes a leóns. Coma esta mestra hai moitas máis mestras, resistindo os ataques das emponzoñadas víboras.

Algún día chegará en que a razón se impoña á falsidade e os soberbios, ruis e poderosos, finchados, valeiros e estúpidos deixen de decidir a sorte deste país.

Manifestación "Queremos Galego" 21-01-2010 from SonCine on Vimeo.

"Isaac Díaz Pardo: un exemplo de dignidade"

"Mensaxe"

Á mediocre caste política que se ten empoleirado nos resortes do poder deste país: non hai decreto que vaia impedir que exerzamos a nosa liberdade de cátedra a quen ten a responsabilidade de facer o seu traballo en conciencia; non hai conselleiro que resista a resistencia da razón e da lexitimidade.

Aos inimigos do galego: son inimigos de si mesmos, pois a lingua galega é patrimonio de todos, os seus falantes e os que nona falan.

Ao presidente da Xunta: o máis anano de todos, nun goberno de ananos; xa me entenderá, se algo leu algunha vez.

"Este decreto, ímolo parar!"

"Cumpriuse a vontade"

Érase unha vez un país situado na fin do mundo, asentado sobre unha sólida base metamórfica e agochado entre o brizoso da vexetación. Ollaba á inmensidade dos mares e océanos que o rodeaban na procura do irmán céltico situado nas frías augas do norte.

Tratábase dun dos máis fermosos pobos que un puidese imaxinar: tiña serras esgrevias e montesías, verdes e ondulantes vales, altas chairas de camiños que se perdían na liña do horizonte, rías de augas mornas soñadas por salmóns, sábalos, anguías e lampreas, altos cantís que desafiaban ás violentas ondas mariñas dos temporais inverníos...

Habitado dende épocas remotísimas, deu acubillo a todos cantos a el chegaron; xeracións de invasores e invadidos foron dándolle forma a un patrimonio cultural riquísimo que se manifestaba por todos os recunchos do país en todas as formas posibles: as rochas foron talladas e serviron de testemuña dos prehistóricos tempos nos que os seus habitantes mesmo ousaron levantar as súas casas nos outeiros máis altos; tamén foron as rochas dispostas en singulares monumentos líticos para servir de reposo último a quen algunha vez camiñara pola terra; as árbores foron adoradas e erguéronse ermidas aos deuses, pagáns e cristiáns. Construíronse altas murallas e belos edificios nos que moraron homes insignes. Catedrais de peregrinación mundial, modernas estradas que comunicaron aquel illado país con outros; cidades grandes e pequenas, cidades da cultura; fábricas de coches e centrais térmicas; encoros e encoriños que alumearon lonxe, moi lonxe, mesmo aos países veciños; plantáronse novas e modernas especies de árbores, chegadas de alén mar; construíronse granxas de peixes e as granxas de vacas informatizáronse; tiráronse paredes e concentráronse as parcelas; colocáronse web cams ao vivo nas zonas máis turísticas e as casas de aldea foron convertidas en rurais hoteliños con encanto...

Porén, nada parecía satisfacer aos seus habitantes, que encontraban a súa casa un lugar indigno; con frecuencia maldicían a súa sorte á vez que proxectaban os seus soños nos pobos veciños. Deixábanse seducir polos estranxeiros, cuxas linguas e maneiras encontraban máis belas e delicadas e a cuxos pés se tendían en actitude servil e humilde.

A tanto chegaba o seu desdén por si mesmos, que os habitantes daquel país prefirían mirar ao vacío antes de mirar a un veciño, por medo a verse reflexado. A lingua propia, noutrora cultivada para escribir os máis belos versos de amor, era agora pronunciada con desprezo e utilizábase para maldicir e condear. Pouco a pouco, a lingua ía transformándose, abandoando as súas primitivas formas, para parecerse máis á lingua do país veciño. As verbas eran adaptadas á fonética foránea, e, ao pronuncialas, os cidadáns sentíanse cada vez máis importantes. Ao mesmo tempo, imitaban en todo o posible a cultura veciña, importando os produtos foráneos, que eran vendidos nos mercados locais.

Agora os seus habitantes xa se atrevían a soñar con abandoar o desprezado solar patrio: sentíanse por fin preparados. Só ficaba unha cousa por eliminar: o vello acento da lingua ancestral, que, coma o olor da herba apodrecida, se empeñaba en afear a esforzada pronuncia das novas palabaras.

Tal foi a magnitude da súa ingratitude, deslealdade e desprezo cara á terra aboada cos restos dos seus antepasados, que os Deuses volveron a súa mirada cara a aquel recuncho do mundo do que algunha vez se sentiran especialmente orgullosos. Levoulles algún tempo entender a falla da súa creación, pois a esquizofrenia que se apoderara dos habitantes daquelas terras era tanta que escapaba mesmo á comprensión de quen a vida lles tiña dado. Os deuses, profundamente apenados, decidiron concederlle o seu desexo a quen por fillos tiñan. A partir dese momento, a vontade do pobo foi cumprida e xa nunca máis volveu nacer ningunha persoa no país dos mil ríos. Lentamente, ían desaparecendo, un tras doutro.

Por fin, o obxectivo estaba conquerido e o alacrán foi quen de cravar o aguillón no seu abultado abdome. Xa non ficou ningún galego para avergoñarse da súa historia, da súa cultura e, sobre todo, da súa lingua.

E entón, o Decreto do galego foi aprobado: para certificar a súa morte.

"Neve no Baixo Miño"

Despois de máis de vinte anos, nevou na desembocadura do Pai Miño. Certo que o ano pasado caeron unhas folerpas a media mañá dun día de xaneiro, mais o de onte era nevar de verdade. Un fermoso agasallo para que os nenos e nenas se despedisen das vacacións de Nadal e voltasen á escola con máis gañas... ben, con algunhas gañas polo menos...

Canta auga da que hoxe ven Río abaixo será daquela que en forma de brancas e lixeiras folerpas acariñou as miñas doces e verdes paisaxes da infancia... e é que noutro tempo lonxano acubillábame á sombra da Serra onde as gurgullantes e claras augas do Río Miño nacen cada día. A neve naquel tempo e naquel meu solar infantil non era pasaxeira, senón que se derretía pouco a pouco, descubrindo novamente os camiños enlamazados e a erba dos prados, tumbada polo peso de tantos días de nevarada.

Non había nada como lamber os carámbanos de xeo, que, pendurados dos lousados cal estalactitas brillantes, se formaban co intenso frío do inverno.

Os paporrubios voaban torpemente á procura dalgunha semente que levar ao peteiro: eran días de caza exitosa para os gatos da casa, que vían, case incrédulos, como os paxariños cheos de frío caían fácilmente baixo as súas gadoupas de gato manso.

Tamén eran días para ficar moi perto do lume aceso de mañá á noite, mantido e atizado pola Madriña, que gobernaba os aspectos domésticos da casa.

Días lonxanos e xa inexistentes, se se pode dicir que o pasado non existe. Ninguén pode dar fe tampouco do futuro... así que fico cos restos da nevada de onte, aínda á beira da estrada, e que me trae lembranzas doutro mundo e doutro lugar. Tamén vos deixo a imaxe dunha das miñas adoradas montañas miñotas, que aínda garda algo do tesouro caído onte.

"Só di Hola"

Depende de cada unha, mais en xeral ás árbores non lles importa nada que as olles en fite; elas seguen coma se nada, realizando as típicas funcións de calqueira ser vivo ( a saber: nutrición, reprodución e relación.), sen reaccionar á nosa ousadía. Proba incluso a abrazalas, a escoitalas coa orella pegada á súa cortiza: seguerán a ignorarte por completo , e ti poderás incluso escoitar o rumor do zume vital ao correr polos seus vasos por toda a superfície da árbore. Séntate á súa sombra; apoia o teu lombo contra o seu tronco á vez que les, que sei eu, o último libro de Saramago... a elas, impasibles, ergueitas e maxestosas, non lle molestará nin o máis mínimo a túa presenza, incluso pode que a agradezan. Bícaas, fálalles, acaríñaas... satisfai as túas necesidades relacionais; despídete delas efusivamente. logo, xa podes voltar para a casa coa satisfacción de te ter relacionado positiva e equilibradamente con outro ser.

Non se che ocorra facer o mesmo con outra persoa, a non ser que a coñezas ben, que sexa do teu círculo de persoas de confianza, xa que se non for así, pode resultar perigoso. Poderían interpretarse as túas mensaxes como sinais de loucura, ou estravagancia, ou desviación, ou, como mínimo, de condutas disruptivas.

Non deas a man, non biques. Só di Hola.

"Dous anos dende esta beira"

Pois xa levo dous anos habitando este meu blogue!!! Lembro o momento no que tiven a feliz idea de comezar a escribir nel: xa tiña escritos mentalmente varios artigos antes de decidir o nome do recén nado!!! O caso é que o tempo foxe, "tempus fugit", e pasáronseme tan axina que dá vertixe...

Ultimamente estou máis calada, seino, e é que así é como me sinto: con poucas gañas de falar. Non se trata de nada semellante a un baixón emocional, unha depresión ou algo así, non, senón de que prefiro observar, simplemente. Tampouco quero escribir por escribir, así que só poño por escrito aquilo que realmente penso que vale a pena non esquecer, e de certo que vale a pena felicitarme a min mesma por estes dous anos nos que teñen acontecido tantas cousas boas no persoal e profesional.

Acabo de voltar de pasar uns días en Madrid, e teño que dicir que xa botaba de menos este meu outeiro, esta miña casiña portuguesa. Certo que para ver algúns dos cadros máis valiosos do mundo hai que viaxar á capital do "imperio", e certo tamén que de cando en vez é preciso viaxar a outros "ecosistemas", mais hei dicir que me sinto aliviada de estar de volta.

Dende esta beira tamén vos quero saudar a todos e todas cantos vides aquí parar e desexarvos un ano cheo de cousas boas.