"Cumpriuse a vontade"

Érase unha vez un país situado na fin do mundo, asentado sobre unha sólida base metamórfica e agochado entre o brizoso da vexetación. Ollaba á inmensidade dos mares e océanos que o rodeaban na procura do irmán céltico situado nas frías augas do norte.

Tratábase dun dos máis fermosos pobos que un puidese imaxinar: tiña serras esgrevias e montesías, verdes e ondulantes vales, altas chairas de camiños que se perdían na liña do horizonte, rías de augas mornas soñadas por salmóns, sábalos, anguías e lampreas, altos cantís que desafiaban ás violentas ondas mariñas dos temporais inverníos...

Habitado dende épocas remotísimas, deu acubillo a todos cantos a el chegaron; xeracións de invasores e invadidos foron dándolle forma a un patrimonio cultural riquísimo que se manifestaba por todos os recunchos do país en todas as formas posibles: as rochas foron talladas e serviron de testemuña dos prehistóricos tempos nos que os seus habitantes mesmo ousaron levantar as súas casas nos outeiros máis altos; tamén foron as rochas dispostas en singulares monumentos líticos para servir de reposo último a quen algunha vez camiñara pola terra; as árbores foron adoradas e erguéronse ermidas aos deuses, pagáns e cristiáns. Construíronse altas murallas e belos edificios nos que moraron homes insignes. Catedrais de peregrinación mundial, modernas estradas que comunicaron aquel illado país con outros; cidades grandes e pequenas, cidades da cultura; fábricas de coches e centrais térmicas; encoros e encoriños que alumearon lonxe, moi lonxe, mesmo aos países veciños; plantáronse novas e modernas especies de árbores, chegadas de alén mar; construíronse granxas de peixes e as granxas de vacas informatizáronse; tiráronse paredes e concentráronse as parcelas; colocáronse web cams ao vivo nas zonas máis turísticas e as casas de aldea foron convertidas en rurais hoteliños con encanto...

Porén, nada parecía satisfacer aos seus habitantes, que encontraban a súa casa un lugar indigno; con frecuencia maldicían a súa sorte á vez que proxectaban os seus soños nos pobos veciños. Deixábanse seducir polos estranxeiros, cuxas linguas e maneiras encontraban máis belas e delicadas e a cuxos pés se tendían en actitude servil e humilde.

A tanto chegaba o seu desdén por si mesmos, que os habitantes daquel país prefirían mirar ao vacío antes de mirar a un veciño, por medo a verse reflexado. A lingua propia, noutrora cultivada para escribir os máis belos versos de amor, era agora pronunciada con desprezo e utilizábase para maldicir e condear. Pouco a pouco, a lingua ía transformándose, abandoando as súas primitivas formas, para parecerse máis á lingua do país veciño. As verbas eran adaptadas á fonética foránea, e, ao pronuncialas, os cidadáns sentíanse cada vez máis importantes. Ao mesmo tempo, imitaban en todo o posible a cultura veciña, importando os produtos foráneos, que eran vendidos nos mercados locais.

Agora os seus habitantes xa se atrevían a soñar con abandoar o desprezado solar patrio: sentíanse por fin preparados. Só ficaba unha cousa por eliminar: o vello acento da lingua ancestral, que, coma o olor da herba apodrecida, se empeñaba en afear a esforzada pronuncia das novas palabaras.

Tal foi a magnitude da súa ingratitude, deslealdade e desprezo cara á terra aboada cos restos dos seus antepasados, que os Deuses volveron a súa mirada cara a aquel recuncho do mundo do que algunha vez se sentiran especialmente orgullosos. Levoulles algún tempo entender a falla da súa creación, pois a esquizofrenia que se apoderara dos habitantes daquelas terras era tanta que escapaba mesmo á comprensión de quen a vida lles tiña dado. Os deuses, profundamente apenados, decidiron concederlle o seu desexo a quen por fillos tiñan. A partir dese momento, a vontade do pobo foi cumprida e xa nunca máis volveu nacer ningunha persoa no país dos mil ríos. Lentamente, ían desaparecendo, un tras doutro.

Por fin, o obxectivo estaba conquerido e o alacrán foi quen de cravar o aguillón no seu abultado abdome. Xa non ficou ningún galego para avergoñarse da súa historia, da súa cultura e, sobre todo, da súa lingua.

E entón, o Decreto do galego foi aprobado: para certificar a súa morte.