"Mediterráneo"

"Cultura do Nacemento", por Enrique Lebrero, de Acuario.

Gracias Enrique, por ternos axudado a entender o inicio da vida como unha experiencia humanizadora, enriquecedora e digna. Sempre terás un lugar ben especial nos nosos corazóns.

"Nacer, Renacer"

Entre endorfinas, oxitocina e prolactina transcurre a miña vida dende que te reuniches connosco finalmente, tan longamente esperada e felizmente recibida. Aínda non cumpriches a quincena e xa es o centro de gravidade da pequena grande familia. A irmanciña non para de dicir "Que bonita é!"mentras intenta collerte no colo, anque sabe que aínda non te pode soster cos seus braciños; o pai olla para ti con mirada de namorado e o ton de voz múdalle ao falarche. O irmán agasállate con espontáneos accesos de emotividade e en calqueira momento se presenta para abrazarte e bicarte, para logo fuxir correndo e adicarse á súa profesión, que é xogar e xogar. E eu... eu pecho os ollos e só te vexo a ti; teño memorizadas todas as engurras da pelciña das túas mans e dos teus peíños; douche beixiños no nariz, nas fazulas, no queixo... só polo gusto de achegar os meus beizos á túa pel e ulir o teu doche cheiro de bebé.

Nada máis pracenteiro que acordar cada mañá á túa beira, acurrucada contra min, pel con pel, e verte profundamente durmida, coa expresión plácida e a respiración profunda. Lentamente vas acordando e buscas o peito que te alimenta e che dá seguridade; o leite gorentoso enche a túa boca e en pouco tempo botas a cabeza para atrás disposta a durmir novamente. E ao pouco estamos as dúas no país dos soños perseguindo nubes de cores.

Quen nos dixera que este encontro ía ser tan dichoso! Que sorpresa cada vez! Que milagre o da vida!

Nada hai como ter un bebé recén chegado na casa! Un quixera conservar este momento para sempre, ficar así de por vida...

"Éramos tan felices..."

Ola novamente a tod@s!!!

Grazas por agardar e polos bos desexos.

Non podo aínda describir con palabras todo o remuíño de sensacións e sentimentos que andan a rebulir aquí por dentro, así que ata que sexa quen de lle pór adxectivos ,deixareivos con este documental, sobre o que levo matinando tanto estes días. E é que, aos poucos minutos de nacer a Irene, produciuse unha conversa sobre a importancia da infancia para a vida posterior das persoas, e nela mencionouse a frase que Michi Panero pronuncia neste documental sobre a vida familiar dos Panero: "Éramos tan felices...". Nunca esquecerei aquela conversa.

Convídovos a velo e a descubrir, de paso, a obra dos Panero. O maior dos irmáns vive nun psiquiátrico, máis lúcido que ninguén, e imaxino que tamén máis esquecido que ninguén.

Que sirva como triple homenaxe: a Enrique Lebrero, o home marabilloso que nos axudou á miña nena e a min a fundírmonos no abrazo primixenio; aos Panero, Tecglen e todos cantos cerebros lúcidos se viron anubados pola sombra das drogas e da SIDA naquel Madrid dos anos setenta e oitenta; á infancia, a idade dourada que toda persoa ten dereito a disfrutar.