"Nacer, Renacer"

Entre endorfinas, oxitocina e prolactina transcurre a miña vida dende que te reuniches connosco finalmente, tan longamente esperada e felizmente recibida. Aínda non cumpriches a quincena e xa es o centro de gravidade da pequena grande familia. A irmanciña non para de dicir "Que bonita é!"mentras intenta collerte no colo, anque sabe que aínda non te pode soster cos seus braciños; o pai olla para ti con mirada de namorado e o ton de voz múdalle ao falarche. O irmán agasállate con espontáneos accesos de emotividade e en calqueira momento se presenta para abrazarte e bicarte, para logo fuxir correndo e adicarse á súa profesión, que é xogar e xogar. E eu... eu pecho os ollos e só te vexo a ti; teño memorizadas todas as engurras da pelciña das túas mans e dos teus peíños; douche beixiños no nariz, nas fazulas, no queixo... só polo gusto de achegar os meus beizos á túa pel e ulir o teu doche cheiro de bebé.

Nada máis pracenteiro que acordar cada mañá á túa beira, acurrucada contra min, pel con pel, e verte profundamente durmida, coa expresión plácida e a respiración profunda. Lentamente vas acordando e buscas o peito que te alimenta e che dá seguridade; o leite gorentoso enche a túa boca e en pouco tempo botas a cabeza para atrás disposta a durmir novamente. E ao pouco estamos as dúas no país dos soños perseguindo nubes de cores.

Quen nos dixera que este encontro ía ser tan dichoso! Que sorpresa cada vez! Que milagre o da vida!

Nada hai como ter un bebé recén chegado na casa! Un quixera conservar este momento para sempre, ficar así de por vida...