Primeira Xuntanza Internacional de Familias Homeschoolers, en Toledo

Para quen non saiba de que vai isto do "homeschooling": é o feito de que os nenos reciban os contidos da "enseñanza formal" na casa, en lugar de ir á escola. Dende logo non é nada novo, xa que así se educaron persoeiros que destacaron en todos os campos do saber ao longo da historia, mais si ten de novidoso o feito de que nunha sociedade democrática onde hai acceso universal ao ensino, haxa familias que deciden non escolarizar aos fillos. Por que tomarían unha decisión así? Pois por multitude de razóns, sendo algunhas das máis importantes as seguintes:

- Polo cada vez maior fracaso escolar do sistema oficial de ensino, que condea a catro de cada dez nenos a seren etiquetados de "fracasados".

-Polo tipo de ideoloxía que se transmite nas escolas: a competitividade e a uniformización son dous aspectos que adoitan estar presentes en todas as actividades que se fan nos colexos. Todo o contrario do que debería ser unha escola democrática, que forme cidadáns cultos e críticos.

- Polos fenómenos da violencia e do bullying, que cada vez son mais correntes nos colexos.

- Polo feito de que o sistema escolar está ancorado nuns métodos educativos e nuns contidos do pasado, que non están adaptados ás necesidades que ten a sociedade actual.

-Por motivos relixiosos, xa que para moitas familias a escola non resposta ás demandas de formación moral e espiritual que debería; para outras, os motivos son xusto os contrarios, xa que consideran que a relixión debería estar fóra da escola.

- Por motivos lingüísticos, xa que algúns pais néganse a que os seus fillos reciban a ensinanza oficial nunha lingua distinta á lingua materna dos seus fillos.

-Por varios motivos dos anteriores e algúns que non mencionei.

No noso país o "ensino doméstico" non está regulamentado, ao contrario que noutros países, como por exemplo Portugal, anque o certo é que non hai ningunha lei que obrigue a escolarizar aos nenos. A Constitución Española di que todos os españois teñen dereito á enseñanza, mais non especifica que esta teña que ser adquirida nun centro educativo. Por este resquicio legal é por onde as familias españolas que educan aos seus fillos nas casas consiguen recoñecemento, xa que prácticamente todas as que foron "inspeccionadas " polos organismos oficiais que velan polos dereitos dos menores, puideron seguir ensinando aos nenos na casa, constituíndo, de facto, o recoñecemento legal a esta situación.

Nos Estados Unidos é unha maneira moi habitual de se educar, anque hai máis facilidades para poder presentarse aos exames de obtención das correspondentes titualcións, e tamén escolas a distancia, que proporcionan materiais e guías aos pais ou persoas encargadas de proporcionar educación aos nenos.

As familias españolas que educan na casa, a miúdo matriculan aos nenos en escolas americanas a distancia, e unha vez finalizados os estudios, piden a convalidación dos títulos no MEC. Recentemente, constituíuse Epysteme, que é xustamente a que organiza a xuntanza de Toledo.

É evidente que esta é unha opción moi moi minoritaria e reservada a pais que poden permitirse proporcionarlles aos seus fillos unha educación deste tipo, ben porque teñen posibilidades de compaxinar esta actividade coa súa actividade profesional e tamén porque teñen a formación necesaria ou o diñeiro para lles facilitar os medios aos fillos.

En fin, a sociedade española cada vez é máis complexa.

En Portugal tamén hai familias homescholers, anque aquí acuñouse a expresión "ensino domiciliar" ou "ensino doméstico". Neste país están establecidas unha serie de probas e controis por parte da administración educativa correspondente que garante que o alumno está seguindo o nivel que lle corresponde pola súa idade.

Pois xa sabedes: se vos viñades prantexando que a escola oficial non resposta ás necesidades dos vosos fillos, hai alternativas.

"Moción política para solicitar nos plenos dos Concellos Galegos que Rosa Díez sexa declarada Persoa Non Grata"

A ver se algún partido político se anima a presentala no seu Concello.

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS

O grupo municipal do Partido X do Concello Y presenta a presente moción á vista dos seguintes feitos:

-A dirixente do partido político de ámbito estatal UPD, Rosa Díez, utilizou o xentilicio "gallego" para insultar e descalificar ao presidente da Xunta de Galiza, Alberto Núñez Feijoó e ao presidente do goberno de España, José Luís Rodríguez Zapatero, puntualizando que utilizaba o "sentido máis pexorativo" do termo.

Ademáis, na entrevista co periodista Iñaki Gabilondo, nunha cadea de televisión, logo de afirmar que Zapatero "podría ser gallego en el sentido más peyorativo del término", foi preguntada pola súa opinión sobre Rajoy, ao que, con cara de ironía respostou "Es gallego".

-A dirixente mencionada non só non ofreceu aclaracións nin desculpas aos galegos e ao seu presidente por ternos insultado tan gravemente a todos, senón que voltou a utilizar esta expresión no día de onte, ratificándose no insulto a todo o pobo galego e os seus habitantes.

- O uso do termo "gallego" con calqueira sentido pexorativo é inaceptable por parte de calqueira cidadán, e constitúe unha agresión propia de quen ten prexuízos cara ós galegos baseados na ignorancia e falta de cultura. Un representante político que utiliza un discurso así, non fai máis que buscar a confrontación e a ruptura, en lugar de buscar o entendemento e a cooperación entre todos os territorios que forman o Estado.

Por todo isto é que

SOLICITAMOS

Que este Concello declare a Rosa Díez como PERSOA NON GRATA e o faga saber públicamente a traveso dos medios de comunicación.

"José Luís Sampedro : o crecemento é insostible"

José Luis Sampedro from AttacTV on Vimeo.

"Casco Vello de Tui: o tesouro agochado"

A zona monumental de Tui merece un paseo a pé, cámara en man, para poder disfrutar, como é debido, dun casco histórico cheo de historia e valor arquitectónico. Non vou falar aquí do valor único da súa catedral, por ser sobradamente coñecido. Se cadra vale a pena que lle botedes unha ollada á fotografía do seu claustro, que resulta ser un fermosísimo e harmonioso claustro gótico, visitable por tan só 2 euros. Fotografías da catedral veríades abondas, así que subín aquí algunhas olladas á zona vella. O que primeiro pensei ao percorrer as rúas medievais, é que, a diferenza da parte nova ( horrorosa, para o meu gusto), o Tui primitivo está ollando ao Río Miño. Non é estrano, xa que o río foi, é e será vital e estratéxico para a economía dos lugares que atravesa, coma calqueira río. O que é unha necedade é darlle as costas a esta marabilla paisaxística e ecolóxica que cingue o país de norte a sur. Pásalle o mesmo ao resto de poboacións galegas da súa marxe: constrúese de costas ao río, ignorándoo e minusvalorándoo. Non pensamos nel coma nun espazo de lecer e económico, senón simplemente coma unha fonte de mosquitos. En fin, nono ven así os irmáns portugueses, que o honran con cada unha das vilas bañadas polas augas sagradas do noso grande río.

O segundo que pensei é que o Concello de Tui ten moi pouca vista ao ter o casco vello en tan malas condicións. Teno todo para atraer visitantes, para presentarse coma unha xoia urbanística. Se cadra o que non ten é o amor e a visión respectuosa polo patrimonio de quen nos últimos anos gobernou o Concello. Unha vila así, en calqueira país veciño, estaría adornada por centos de floreiras, chea de letreiros contando as moitas anédotas históricas das que aquelas pedras foron testigos, estaría tamén chea de pousadas e hoteliños deses que chaman "con encanto", e de librerías, tendas de agasallos, obradoiros de artesáns... en fin, unha vila así non estaría esmorecida, mal coidada, chea de malas herbas nos muros, sen iluminación axeitada.

Como di Manoel Rivas con moita retranca nalgún dos seus libros, o mito de que os galegos somos conservadores é tan só iso, un mito: non hai máis que ver o mal que conservamos o patrimonio.

En fin, disfrutade das fotos.

"Piñeiral dos areais de Camarido, na desembocadura do Miño"

Eis unha fotografía tomada na pasada fin de semana no bosque de piñeiros que medran ao pé das dunas de Camarido. Trátase dun bosque enorme, ben coidado e limpo, atravesado por varias pistas forestais, e percorrido por camiñantes varios que atopan á beira do Atlántico este lugar privilexiado. Dicir que está xusto onde o Miño morre nas augas atlánticas, e que mira de fronte á Fortaleza de Nossa Senhora da Ínsua; tamén hai unha vista privilexiada do Santa Trega dende a Praia de Camarido, que se enche de bañistas no verán e que agora é só visitada por quen vai admirar as postas de sol invernías, que alí son espectaculares.

Hai un cámping ben equipado e situado, e tamén un restaurante dende o que se pode contemplar todo o esteiro do río e degustar uns riquísimos pratos, que estes días inclúen lamprea, collida alí mesmo, nesta época en que as lampreas fan a viaxe de volta ás súas orixes fluviais para se reproduciren.

Quería compartir convosco este estupendo descubrimento, xa que é un lugar paradisíaco ao que vale a pena ir en calqueira momento do ano.

"Luscofusco"

Cada día é distinta a nosa posta de sol. E digo nosa porque así é como a sinto, propia. A vez primeira que deitei os ollos nesta paisaxe fiquei prendida para sempre das augas do Pai Miño, que, suicidas, van morrer ao grande Océano Atlántico. Aquí o Río éo todo; el foi quen esculpiu, lentamente, esta beleza.

Hoxe o Río púxose dacordo co Sol e cas nubes para crear esta postal que vos ofrezo. Case de casualidade foi que me fixei nela, absorta como estaba en estudar certos elementos arquitectónicos do tímpano do Pórtico da Gloria, por preparar unha clase sobre os instrumentos antigos e sobre a arquitectura da Catedral. Como podía estar allea ao que aí fóra estaba acontecendo entre o Río, o Sol, as Nubes, e os montes Trega e Goix?

Que vos guste.

"O esencial é invisible aos ollos"

"Demasiados brinquedos, demasiadas cousas"

Que significan os brinquedos para os nenos e nenas? Que significa para os pais e os amigos ou familiares agasallar a un neno cun brinquedo? Cal é o prezo axeitado que un brinquedo ten que ter, nin caro demais nin moi barato? En que proporción aumenta a feliciade dun neno ao ir recibindo máis e máis brinquedos? Cal é o nivel de satisfacción dun neno ao ter moitos brinquedos?

Que significan as cousas para os adultos? En que nivel aumenta a felicidade e a satisfacción ao adquirir máis e máis obxectos? En que medida compensa traballarmos máis e máis horas co obxectivo de podermos adquirir máis obxectos e máis caros? Cal é o obxectivo da nosa vida en relación cos obxectos ?

Penso que para os nenos os xoguetes e as cousas que posúen teñen a mesma importancia que para os adultos: ningunha. O afán por posuír obxectos materiais é infindo e non hai obxecto, por moi bonito, útil e caro que sexa, que apague a ansia de ter máis e máis. Ben o sabe o mercado, que nos inunda a vida de cousas e máis cousas, que nos fan esquecer o máis importante: que unha vida merece ser vivida e disfrutada non en función dos obxectos que logramos xuntar ao longo dos anos, senón en función doutras variables que teñen moito máis que ver co Humanismo e con valores moito máis altos dos que habitan a Bolsa de Nova Iorque. Haberá quen pense que as dúas visións non son incompatibles; eu sospeito que si o son e que para aprendenr a disfrutar de verdade da vida primeiro hai que aprender a vivir sen nada máis ca o imprescindible...

Todo isto pensaba eu mentres miraba a traveso dos vidros cheos de bafo, nunha mañá chuviosa do mes de febreiro.

"O Can da Casa"

Ola; Son o Scooby e agora son o can da casa. Encargáronme un monte de tarefas, agora que non está o vello Bogui, e sinto unha grande responsabilidade. Até a semana pasada eu non era máis que un cachorro pletórico de enerxía e de brincadeira; cando saíamos a pasear íamos seguindo o vieiro escollido polo Macho Alfa. El era o can máis grande que eu vin, de cor mouro e expresión seria, pouco amigo das miñas tonterías, e moito máis interesado na nosa ama, coa que pasou toda a súa vida ( ben, houbo unha pequena paréntese na que tiveron que se separar, contra as súas vontades, iso si...). Últimamente pasaba máis traballos para camiñar e víase preocupado. Eu penso que lle doía algo, e non é para menos, coas feridas que lle saían por todo o corpo e que nunca curaban...

O caso é que, como din os nenos da casa, o Bogui marchou vivir á floresta, cos esquíos e os paxaros, e, segundo aseguran, cos leóns e os tigres e os crocodilos... todo iso din que hai aquí mesmo, ao ladiño, onde, polo visto, van vivir todos os cans cando son vellos... Se cadra o volvo ver na floresta, cando me toque a min ir vivir alí...

Ben, sexa como for, agora son eu o can da casa, e a miña ama di que se me acentuou a cara de Clingon que xa tiña...

"Meigas trilingües"

Just in case...
Por se acaso...
Por si acaso...

"Adeus, meu amigo"

"A Xanela"

"A Xanela" (2010) from daria on Vimeo.

"20 Mentiras sobre a lingua galega"

Prolingua 20 Mentiras sobre a lingua galega (2010)

View more presentations from A profa .

"A nena inmigrante"

A nena inmigrante non asiste ás aulas da relixión única que se enseña no colexo no que está escolarizada.No país do que ven, maioritariamente non se considera que Xesús Cristo sexa fillo de Deus, cousa que aquí non é obxecto de discusión.

Mentras os compañeiros aprenden que os camiños do señor son inescrutábeis, e que todos somos portadores do pecado orixinal, e que a ira de deus destruirá aos adoradores dos deuses falsos, a nena inmigrante é sacada da súa aula por unha mestra, que lle dispensará "atención educativa". Hoxe pregúntalle que quere facer e a nena resposta que lle dá igual, así que a mestra ofrécelle a pizarra para debuxar cos xices de cores. A normalmente inexpresiva cariña morena da rapariga alédase tímidamente, o cal é pouco frecuente. A nena comeza a debuxar a casa do avó, coas súas xanelas, as súas escaleiras e a terraza na que dormen todos nas noites quentes do verán. Debuxa tamén diante da casa o lugar no que á caída do sol sae a familia a sentar ao fresco e tomar o té. Explica que por veces os nenos fican alí durmidos e teñen que ser levados máis tarde ás súas camas no interior da casa.

Tamén hai uns cortellos para os animais e nenos a brincar cabo deles. Estranamente, pódese ver un regueiro de auga, tan pouco abundante naquelas secas terras. Se cadra é o elemento fantástico do cadro, o cal, unha vez rematado, a nena enmarca dentro dun corazón, no que se pode ler MARROCOS.

"A lingua galega no sistema da lusofonía"

Ecolingua 2009: A esperanza da lusofonía from IGEA on Vimeo.