"Jonathan Dunne" - Tradutor

Por fin din con el! Preséntovos a Jonathan Dunne, un inglés galego falante que coñecín en Lugo fai algúns anos. Eu apuntárame a un cursiño de inglés e el era o mestre. O primeiro que nos chamou a atención foi que falaba un galego perfecto.

Jonathan viña de Cataluña, onde estudara a nosa lingua na universidade catalana. Era un namorado da Galiza e das súas paisaxes.

Lembro especialmente unha ocasión na que nos encargou visitar un barrio das afóras da cidade. Tiñamos que atopar "uns campos cuns terruños dunha cor moura, intensa". Logo había que cronicar a nosa visita á zona. Confeso que nunca soubemos a que terruños se refería...

Coñecía tan ben a Rosalía de Castro como a Manuel Rivas, e a ambos os dous traduciu á lingua inglesa.

Por esta condición súa de estranxeiro amante da nosa terra, da nosa lingua, da nosa cultura, de maneira proporcional adorábao eu. Son tan escasos os galegos que adoran o propio que cando un se topa cun caso coma o de Jonathan non queda máis remedio que rendirlle pleitesía...

A última vez que o vin foi na estación de autobuses, cando el ía a Santiago, para participar no Día da Patria Galega, o 25 de xullo. Sempre me preguntei que sería del dende entón.

Ben, a cuestión é que agora, grazas á rede de redes, din con el en http://smallstations.com/jonathan.htm e polo que vexo segue a traducir do galego e tamén do catalán e do castelán . Tamén traduce do búlgaro, xa que en Bulgaria é onde se asentou, e polo que vexo na súa web, parece que formou unha familia. Semellante actitude de estudio, interese e recoñecemento doutras linguas e culturas parece darse só nun escaso número de persoas. Ogallá ese fose o camiño escollido para fomentar o entendemento entre os pobos e non a desconfianza e illamento.

Estou moi leda de saber del novamente e de saber que está feliz e lle vai ben; en terras galegas terá sempre un sitio propio.

Dende esta beira quérolle mandar unha aperta galego-portuguesa e convidalo a visitarnos novamente.

"Dar de mamar é dar vida"

Infelizmente, a maioría dos bebés humanos téñense que contentar co leite industrial co que as súas nais substitúen o único e verdadeiro alimento para o que están adaptados: o leite materno. A saúde dos nosos fillos pagará inevitablemente moi cara esta aberración.
Ogallá nos viñese o sentidiño...

"Silencio"

Neste silencio da noite, agora que por fin conseguín -case me parece un milagre- atoparme aquí dentro, quero deixar constancia de que pertenzo a unha longa cadea de mulleres tristeiras, que anceian desesperadamente descravar o famoso cravo rosaliano. Coma Rosalía eu tampouco sei cal é a natureza de semellante ferrollo na alma. Pero, con este silencio reinante agora mesmo, visualízoo perfectamente. Faime sangrar salvaxemente, limpando a ferida de cando en cando, mais sen deixar que feche, que solde.

Desacougo, pesimismo, nostalxia, tristura... transmitidos de xeración en xeración a traveso dos nosos úteros. As mulleres da miña casa estamos condeadas á atracción que esta desharmonía provoca en nós, igual que as augas do mar son levadas e traídas pola forza da lúa e do sol.

Ogallá puidera cortar esta cadea e concederlles ás que me sucederán un pouco de sosego, ledicia, calma, equilibrio, harmonía.

"Eduardo"

A Eduardo coñecino aló polo ano 2002 en Burgos; no verán dese ano estaba eu matriculada nun curso de verán da UNED sobre "Franquismo e Represión", que se celebraba en Burgos. Estaba previsto que Alfonso Guerra abrise o abrise cunha conferencia pero debido a non sei que problemas de última hora, a súa presencia non foi posible. Os organizadores decidiron entón que fose Eduardo Haro Tecglen quen oficiase a inauguración.

Eu coñecía a súa radiofónica voz de escoitalo cada tarde na sección "Barra Libre" do programa "La Ventana", de Gemma Nierga, na Cadena Ser. Admiraba xustamente a liberdade coa que opinaba sobre calquer aspecto da actualidade informativa do país. Sendo como era el un roxo, inmediatamente simpaticei con el e cos seus argumentos; é máis, para min era unha referencia.

Así que a sorpresa en Burgos foi maiúscula e chea de expectación; sentei nunha butaca do salón de actos a agardar pola súa chegada. O seu aspecto físico era impoñente pola súa altura.

A conferencia non decepcionou senón que Eduardo foi quen de manter a atención dos alí presentes durante cada un dos minutos que falou. A súa maneira de ir tecendo a historia da súa vida de resistente, fiando as circunstancias durísimas da sua vida con fíos de humor sempre cativou a todo aquel que o oía. Ese día non foi ningunha excepción.

Así que na cafetería da Universidade achegueime a el para lle declarar a miña incondicional admiración. Como home acostumado como estaba ao recoñecemento público e aos eloxios, miroume cunha amabilísima expresión e deume as grazas.

Pasou o tempo e casualmente volvemos a toparnos outravolta, esta vez en Cangas do Morrazo. Era unha homaxe aos represaliados locais polo franquismo. Eduardo viña de Madrid, onde vivía, a pronunciar unha conferencia.

Por circunstancias que non veñen ao caso, tocoume ir recollelo ao aeroporto de Vigo. Era un día chuvioso. Pasaran meses, pero don Eduardo recoñeceume de inmediato!

Lembro telo acompañado a comer uns chipiróns nunha taberna agochada nalgún lugar perdido do Morrazo. Acompañounos Enrique Leirachá, artista plástico e cenetista de Cangas.

A intervención de Eduardo en Cangas foi brillante e ao rematar todos se achegaban a el para lle pedir un autógrafo, ou que lles asinara algún dos seus libros. Levaba razoablemente ben esta faceta da "fama", pero toda a xente lle quería contar os seus proxectos, os seus traballos... así que me pediu que o sacase dalí. Collino polo brazo e leveino fóra do salón. A todo o mundo lle dixo que debía marchar xa que a súa neta o reclamaba.

Dende aquel intre Eduardo pasou a formar parte das persoas para min máis queridas.

Morreu o mesmo día que eu esperaba a miña filla.

E non me puiden despedir.

Canto o sinto e canto o boto de menos.

"Cando saliamos desto"

"Cando saliamos desto", respostaba miña nai ás constantes preguntas que eu lle facía sobre "cando" había poder ter unha bicicleta nova ou unha boneca grande, ou cando podería facer todo aquilo que anceiaba. A súa resposta tiña para min, na miña inocencia absoluta, unha marca real de tempo: era evidente que máis axiña que tarde aquel momento chegaría e podería ter de golpe todo aquilo desexado. Ata era emocionante pensar que viviamos nunha sorte de Matrix da que algún día espertariamos para podermos disfrutar do libre albedrío.

Pouco a pouco e co paso dos anos funme dando conta de que nunca conseguiamos remontar aquela longa travesía no tempo e no espazo e que aquela mesma resposta seguía saíndo dos beizos prometentes da miña nai.

Ela morreu sen me dicir o segredo. Pregúntome se conseguiría "salir desto" polos seus propios medios, porque ela tiña tamén os seus anceios.

E eu sego a facer preguntas, anque son retóricas porque non agardan resposta algunha. E moito menos respostas que me consolen.

Sigo atrapada no espazo-tempo pero aínda así non deixo de preguntar, non vaia ser que a clave estea na esperanza.

Meniños Cantores: "Máis perto", ou como Galiza e Portugal son dous pobos irmáns

"O cao do Castro Laboreiro"

Esta raza autóctona da zona do Castro Leboreiro ( freguesía pertencente a Melgaço, no Parque do Peneda-Gerés, o Xurés galego) é unha das máis antigas de toda a península ibérica. Non se sabe cando aparece acompañando ao home, coidando do rabaño e da casa e resto de pertenzas do dono, pero o que é seguro é que as orixes veñen de miles de anos atrás.

É unha raza protexida en Portugal, recoñecida oficialmente como raza propia e, anque está a ser recuperada, o certo é que é moi pouco coñecida e que o perigo de extinción é real.

O facto de estar xeográficamente illado, o Castro Laboreiro foi o lugar onde se criou esta raza de can, cuxas características, din os que o coñecen ben, inclúen a fereza, nobreza e fidelidade propias dun can de defensa. Actualmente no Castro Leboreiro ségueno a empregar traballando na defensa dos rabaños de ovellas e cabras contra os ataques do lobo.

Trátase dunha raza moi rústica en canto ás súa morfoloxía, traza propia dos cans de montaña. A súa altura varía dende os 50 aos 70 cms e o peso é variable, podendo ser entre 30 e 45 kgs.

Como curiosidade, teño lido en varios textos sobre a raza que o seu ladrido ten varios tons que se asemellan moito aos do lobo. Para beber, igual cá o lobo, sorbe a auga en troques de beber a lambetazos.

As femias, cando crían, prefiren alonxarse o máis posible, preferindo marchar ao monte para poderen parir tranquilas.

Eu sempre quixen ter un destes cans e é por iso polo que sempre tiven preferencia por esta raza. O caso é que, antes de tomar a decisión de facerme con un, nunha excursión pola Fonsagrada, na montaña de Lugo, atopei dous canciños abandoados. Ao medrar, a cadela, á que chamei "Néboa", polo día que facía na Fonsagrada, foise parecendo cada vez máis ao Cao do Castro Leboreiro. Xa morreu a Néboa, pero sempre que miro unha fotografía destas, parece mesmo que sexa a miña cadela. Quen sabe, ao mellor a miña cadela veu dalí...

"Paremos a pornografía infantil en Internet"

"Miña nai de Cores"

A muller que me trouxo ao mundo chamábase Elisa. Elisa sempre será o meu nome favorito. Nos seus documentos oficiais figuraba como Elvira, por un deses erros burocráticos que se van transmitindo de papel en papel e que nunca son reparados. Ela prefiría o seu propio nome.

Durmimos xuntas en posición fetal ata que eu medrei o suficiente como para querer cama propia. Practicabamos, sen sabelo, o que na literatura relacionada coa crianza se denomea actualmente "co-leito" e que tan beneficioso se ten demostrado tanto para a nai coma para a cría (non descubrimos nada novo).

Os lazos de unión entre as dúas eran moi fortes, quizais por ter vido eu de última e termos pasado moito máis tempo xuntas .

A súa sabedoría pareceume sempre infinda; sendo ela autodidacta, sabía de todo.

Foi unha nai sacrificada, entregada ás súas fillas e ao seu benestar. Deixounos en herdanza a idea de que unha muller ten que valerse por sí mesma, sen depender de ninguén.

Sufríu caladamente moitas circunstancias duras de soportar, froito da época e da sociedade nas que lle tocou vivir. Xunto a ela sufrín tamén eu, cada vez que a vía triste, cada vez que a sabía frustrada.

O día que me deixou, fiquei desorientada, desesperada, ca alma núa e o corazón encollido. Hoxe, despois de tanto tempo, sigo de loito por dentro. Quédame o consolo de saber que eu tamén son un pouco ela, a súa prolongación no tempo e no espazo, o elo seguinte da cadea, fortemente soldado co anterior. E a cadea non se rompe. Virán máis Elisas.

"Tempus Fugit, tamén para min"

Que o noso tempo na terra é limitado xa o sabía eu dende sempre. Ata profundei no estudo de como esta percepción da realidade se plasma na literatura e na arte. A literatura está pragada de referencias á morte e á vida como unha roda que nunca para. Ubi sunt? preguntábase Manrique a respecto dos tempos idos. "Tempus Fugit", outro tópico literario clásico, presente nas obras de Milton ou Proust... E os dous abundan na mesma idea: a fugacidade da vida.

Nesta pintura de Klimt, titulada "Hope", esperanza, en galego, represéntase á muller que agarda pola nova vida e á súa beira a morte, agardando á súa vez. Sempre gostei moitísimo de Kimt, pero esta obra paréceme tan inquedante que me produce certa sensación de desasosego contemplala. Algo tan fermoso coma unha nai embarazada, e á súa beira a caveira...

Aínda así o cadro paréceme moi fermoso.

Hai outro do memo autor que me provoca idénticas sensacións: "A Árbore da Vida", en cuxo centro se sitúa o paxaro mouro símbolo da morte.

Coma unha maneira de espantar os medos ocultos, colguei unha réplica do cadro, pintada excepcionalmente ben ao óleo, presidindo o salón da miña casa.

Cada vez que ollo o paxaro tento evitar a súa mirada, e concentrarme nas voltas e reviravoltas dos deseños da árbore, na parella que se abraza apaixonadamente, na muller que agarda con esperanza.

"Miña Nena de Cores"

"Maternidadel Acuario, en Beniarbeig (Alicante)"

Trátase dun lugar para poder traer ao mundo aos nosos fillos dunha maneira natural, repectuosa e acolledora. As instalacións en nada fan pensar que un está dentro dun hospital; o persoal que alí traballa é excepcionalmente amábel; a filosofía e o concepto de saúde e enfermidade son diametralmente opostos aos que manexan a maioría dos profisionais da saúde.

Alí naceron os meus fillos. Con Beniarbeig e a súa paisaxe temos eu e maila miña pequena familia un vencello moi especial e íntimo.

"Proída"

La Prida
Otras pendientes nos las revelan los topónimos del tipo La Pruída (Ti, Dg, Vy), A Pruída (Ve) formados gracias al participio del verbo latino PRODERE ‘colocar delante’, ‘manifestar’ (DCECH s.v. pruida; 27 p. 21) que no ha de confundirse con PRURIRE > ast. pruír —> pruyir ‘tener comezón’.
Creo ahora que los topónimos del tipo La Prida (en Teberga y en el valle de Ardisana de Llanes y en una collada que lleva desde Piedra al valle de Llabres en este concejo), Pría (Lln), La Pría (Vv, Mi), sin negar que en algunas ocasiones hayan podido haberse originado desde (VIAM) *PETRITAM (237 p. 69) ‘(camino) empedrado’, son mayoritariamente continuadores del participio de prodire (OLD), PRODITAM ‘(la cuesta) que está delante’ > ast. proída —> pruída ‘cuesta que da salida a un alto’ como manifiesta La Proída (PSil) (408 p. 246). La eliminación de la vocal velar al realizar una elocución rápida resulta muy comprensible como manifiestan otros ejemplos similares del tipo ruina —> rina ‘débil’. En asturiano resultan difíciles de justificar otros orígenes etimológicos con -n- (368 p. 42) puesto que no se pierde tal consonante.

NOTA: información sacada da web http://mas.lne.es/toponimia/index.php?leer=359&palabra=minación

O apelido "Trasorras"

ETIMOLOGÍA

Ahondando en la procedencia del apellido Trashorras a partir del topónimo Trasorras, supongo que su etimología tiene una parte esencial en común con la de otro topónimo gallego: Valdeorras.

Mientras en el caso de Valdeorras (Val-de-Orras = Valle de Orras) este topónimo estaría construido añadiendo un aspecto de la morfología del paisaje (el Valle), en el caso de Trasorras nos encontraríamos con un topónimo que se construye a partir de un principio muy presente en la nomenclatura de los lugares gallegos: Trascastro, Traspenas, Trasmonte, Trasdoval, Traseirexe, Trasdomuro, Trasouteiro... Como formación tipo, se puede partir del apodo / apellido Trastamara (Trans Tamaris), donde la expresión latina "trans" significa "al otro lado" y "Tamaris" es el hidrónimo latino del hoy conocido como "Tambre", significando en su conjunto: "Al otro lado del río Tambre".

En cuanto al término Orras, al parecer deriva de uno de los numerosos pueblos prerromanos que poblaron la zona más oriental de la provincia de Ourense, y el extremo suroriental de la de Lugo: los Gigurros o Egurros de los que nos hablan Plinio (gigurri) y Ptolomeo (egurnion). Este gentilicio evolucionará en la forma Giorres en tiempo de los visigodos (tal y como aparece en la ceca de algunas monedas de este periodo), después Eurres, hasta convertirse en Iorres bien entrada la Alta Edad Media.

Así, quedaría "Trasorras", derivado de "Trans Iorres" ó "Trans Giorres" = "Al otro lado de los Egurros". La sílaba "Io" / "Gio" sea posiblemente el origen de que el apellido contenga una hache intercalada, Trashorras.
--------------------------------------------------------------------------------
Según la Cartografía dos Apelidos de Galicia, 15 son las personas apellidadas Trasorras, con una concentración mayoritaria en la provincia de Lugo.

Pastoriza (A) 4
Rosal (O) 3
Lugo 2
Castro de Rei 1
Castroverde 1
Coruña (A) 1
Fonsagrada (A) 1
Monforte de Lemos 1
Vigo 1
-------------------------------------------------------------------------------------

Para outras opinións (E. Rivas e J.M. González, entre outros) a segunda parte de Valdeorras e outros topónimos parecidos puido xurdir a partir dunha base ¿preindoeuropea? *or-r, "val entre montañas". Esta posibilidade parécenos moi axeitada pois, á forza de observar detida e repetidamente o topónimo Orras e outros similares, constatamos que todos eles están situados en alturas ou costas, polo que se pode conxecturar que estes nomes de lugar pertenzan a unha antiga base prerromana *or, "altura", tamén plasmada nos devanditos autores. Tal raíz parece se-la mesma que se atopa no grego clásico óros-órus, "montaña". De aí as palabras orografía e oroxenia, relativas a alturas ou montañas. En canto á presencia na toponimia da base *or vemos que nunca defrauda, e por moito que se experimente sempre dá nome a alturas, vales ou montañas. É o caso, con repetición do r, do devandito Valdeorras, val entre costas e altas montañas.

NOTA: Información procedente de http://foros.xenealoxia.org/viewtopic.php?p=14726

"Poema de Xosé Mª Álvarez Bláquez adicado á súa filla Colorín"

Día das Letras Galegas

Pois o vindeiro 17 de maio, o sábado, é o Día das Letras Galegas. Este ano adícanselle a Álvarez Bláquez, Xosé Mª. No meu colexo, para celebralo, hoxe houbo unha mostra de cestería tradicional galega...
Claro que, o cesteiro, para se entender cos nenos e nenas, ás veces tiña que recorrer ao castelán.
Non souben moi ben como explicarlles aos meus alumnos e alumnas a relación entre a cestería e a literatura en lingua galega. Só se me ocorren:
cesteiro= oficio tradicional galego próximo á súa desaparición.
escritores en lingua galega, literatura en lingua galega, galego: manifestacións culturais galegas próximas á súa desaparición.
Prefiro unirme á celebración que nos propón Andressolo, que é moito máis lúdica...

"Boto de menos aos meus amigos" (I miss my friends)

Hoxe recibín un e-mail dun bo amigo que vive aló por terras británicas. Chámase Alfonso, pero eu prefiro chamarlle Afonso, anque el me ten dito moitas veces que non quer quedar sen o ele...

Fai anos que non nos vemos mais temos contacto regular a traveso do cíber-espazo.

Coñecino no Instituto o ano que repetín curso, porque se me atravesaron as Matemáticas ( aínda as levo atravesadas) e a Física. Lembro a sensación de desamparo que tiven ao quedar atrás dos meus compañeiros de curso, que pasaban, eles si, ao seguinte curso. Os meus novos compañeiros parecíanme físicamente máis pequenos e infantís e sentíame fóra de lugar.

Tamén lembro certas desavenzas con eles a raíz dunha acción en solitario que emprendín na miña cruzada particular en favor das especies en perigo de extinción e en contra daqueles meus impostos novos compañeiros: era Nadal e alguén suxeriu adornar a clase cunha árbore. Como a que escolleron foi un Ilex aquifolium L., ou sexa, un acivro, non me quedou máis remedio que pasar á "acción directa" unha vez que desoíron os meus argumentos en contra de tan desatinada escolla. Así foi que, agardando á hora do xantar na que o Instituto quedaba deserto, collín furtivamente a póla daquela desgraciada árbore e fúnlla oferecer ás augas do río que agora vexo desembocar dende a miña morada portuguesa.

Quen sabe se aquela póla chegou a ver o inmenso Océano Atlántico... anque, ben pensado, o máis seguro é que non fose capaz de remontar os varios encoros cos que Unión Fenosa tivo a ben secuestrar as augas do Río Miño. Triste fin para a póla dun acivro e triste episodio da miña relación cos meus novos compañeiros, xa que a realidade foi que aquela acción valente e decidida non serveu precisamente para facer amigos novos.

Só cheguei a ter o meu sitio entre os meus compañeiros da man de Afonso, Eduardo, Paco, Beatriz, Tella e outros dos que tristemente esquecín o nome. Con eles foi que me encontrei verdadeiramente cómoda outra vez e sempre lembro aquelas aulas de Arte, de Literatura, de Historia, de Lingua con grande entusiasmo.

Adoito dicir que aprendín máis naqueles anos de adolescencia cá nos que viñeron máis adiante na Universidade e é que creo sinceiramente que as miñas estructuras cerebrais, tan plásticas naquela idade, colleron forma para írense dotando de contidos dalí en diante.

Bótoos de menos a todos e todos están na parte afectiva do meu cerebro. Quixer lembralos dende este meu outeiro por se acaso me len algunha vez.

Forman parte de min e da miña historia persoal.

Que nunca se perdan.

"Estornudo dun oso panda"

"As venas abertas da Galiza"

Eu, para os que nono saibades aínda, son mestra de educación primaria. Estes días estamos os meus alumnos e eu moi centrados en aprender algo sobre a electricidade.

A electricidade, así en abstracto, para explicarlles a nenos de 11 ou 12 anos, pode parecer un tema difícil de abordar, e de feito éo. O caso é que buscando información e maneiras creativas para presentárllela, topeime de cara co tema das centrais hidroeléctricas.

Dende este lugar privilexiado vexo as augas do Miño írense reunir co océano, logo de percorrer Galiza. Nunca ata agora dera en mirar o río con tristura como o estes días. E é que non reparara máis que no fermoso que resulta, na paisaxe fermosísima que vai debuxando.

A realidade é que se trata dun río prácticamente morto. Os cinco encoros cos que Unión Fenosa destruíu os ecosistemas naturais dende os anos 40, so lle deixan ao Miño correr en liberdade cando chega á fronteira portuguesa. E é que ningún deles cumpre ca normativa en materia de protección da fauna e flora do río, facendo desaparecer a práctica totalidade da poboación de salmón, anguía, sábalo, lamprea, lontra, etc., que ven imposibilitados os seus pasos naturais, impedindo a súa reproducción. Belesar, Peares, Velle, Castelo ,Frieira, e así ata 121, repartidos por todas as venas que son os ríos galegos, son os nomes que levan estes encoros, que constitúen un verdadeiro atraco a man armada por parte de Unión Fenosa, Iberdrola, Endesa e Ferroatlántica cuxa especulación non parece ter límites. Todas elas son empresas foráneas. O negocio cas nosas augas faise fóra da Galiza.

A pesar das enormes ganancias destas empresas, o subministro eléctrico en Galiza segue a ser moi deficiente, con cortes constantes, caídas de tensión, subministro de potencia inferior á especificada no contrato, etc.

Galiza é excedentaria en enerxía eléctrica e exporta o 31% da súa producción enerxética.

Os ríos galegos son, en conxunto, os que máis electricidade xeneran en todo o Estado. Albergamos dúas centrais térmicas( Meirama e As Pontes) que levan anos intoxicando os ceos de media Europa e envelenando as colleitas dos veciños máis cercanos.

Agora vemos como empresas especuladoras presionan aos veciños propietarios dos montes para facérense con eles a prezos regalados para instalar aeroxeradores amparándose tras dunha carauta ecoloxista.

Tamén vemos como se constrúen máis centrais e minicentrais hidroeléctricas para aumentar a explotación das nosas augas.

O máis preocupante é que despois da superación dun longo ciclo político xalonado por casos de corrupción en todas as ordes, esteamos asistindo á consolidación desa mesma política por parte da coalición gobernante na actualidade.

Galiza é moeda de cambio para a caste política, que non parece ser capaz de defender os intereses dos seus cidadáns.

Unha verdadeira tristura.

¿Maltrato infantil en garderías e centros de educación?

Acabo de visualizar a gravación daquel programa que presentaba Mercedes Milá titulado "Diario de..." no que a traveso dunha cámara oculta se gravou unha gardería madrileña na que reiteradamente se producían malos tratos ás nenas e nenos que alí confiadamente deixaban os pais.

As imaxes son absolutamente arrepiantes e amosan ás coidadoras obrigando a comer a nenos moi pequenos, bebés, aos que lles tapan o nariz para que abran a boca e así poderlles meter a culler á forza; o pranto inconsolable, os berros das coidadoras, as ameazas por parte destas, os insultos e vexacións aos nenos son constantes.

Boteime a chorar sen poder parar e aínda teño un nó na gorxa. Porque eu son nai é que teño pánico a topar con xente así, que agacha o seu carácter de maltratador infantil baixo unha suposta xustificación teórica da que inmediatamente botan man para se xustificaren.

O maltrato infantil dáse en todos os ámbitos nos que os nenos e nenas se moven: dende os propios fogares, auspiciados por teorías pseudo científicas e pedagóxicas que pretenden "ensinar" aos novos pais como durmir a un bebé ( "Duérmete Niño", de Estivill) ou como "ensinarlle a comer", ata os lugares onde consideramos que os nosos fillos quedan ao cargo de profisionais cualificados e responsables para coidalos e educalos, como os colexios.

A consideración de que un neno non é unha persoa que merece respeto á súa dignidade, fai que as situacións de maltrato varíen moito. As definicións que un encontra sobre maltrato infantil cando busca en calquera buscador de internet remítennos a "calquera acción de un particular ou institución, que por acción ou omisión prive ao menor dos seus dereitos e pon en perigo a súa seguridade e/ ou a súa seguridade física e/ou psíquica". É o suficientemente ampla como para que dentro desta definición puideran entrar moitos comportamentos que moitos proxenitores teñen a diario cos seus fillos, os que moitos monitores e profesores teñen a diario cos seus alumnos.

Os horarios de traballo e os salarios tenden a ser cada vez máis incompatibles co coidado dos máis pequenos por parte dos seus pais, obrigándoos a levar aos miúdos ás garderías públicas ou privadas e a lugares que funcionan como tales anque non teñen permisos ( ludotecas, pisos particulares) . Outros optan por contratar unha babysitter, niñeira, coidadora;

En moitísimos casos non saben que están confiando o coidado das ovellas ao propio lobo.

Trátase dun problema dunha importancia enorme para o que hai que esixir todas cantas garantías sexan precisas por parte de quen ofrece estes servizos.

Ogallá cada vez sexamos máis conscientes da importancia que ten facermos esta reflexión.